Μια σιωπή συμπιεσμένη,
εξερράγη βροντερά..
Σπάει αλυσοδεμένες πύλες και
ανοίγει τα φτερά.
Φλέγετε το κατεστημένο ,
σαν αχυρένια θημωνιά.
Λάβα κύλησε στις φλέβες
κι ανέμη αλλάζουν φορά.
Εντάχτηκα κι εγώ δειλά ,
στης ελπίδας τη στρατιά.
Πήρα μαζί μου τις πληγές,
τ' ευλογημένου τόπου.
Και τα κλειδιά τους κρέμασα ,
στου δειλινού το δάκρυ.
Τα χείλη μου τρεμάμενα
φιλήσαν τον καημό σου .
Χάιδεψα τον ουρανό ,
με την στερνή ματιά μου.
Δυο βλέφαρα ανάστατα,
γίναν φτερά της νύχτας.
Θίασο παίζει η ζωή,
σ' αφίξεις προσδοκίας.
Σε σταυροδρόμια άγνωστα,
καλλιέργησα ελπίδα.
Και πίστεψα πως κάποτε θα
θέριζα την σοδειά μου.
Μα έσπευσαν ολισθηροί καιροί κι
άδραξαν την καρδιά μου..
Κι αν με ρωτάτε αν γιάτρεψα ,
την ανοιχτή πληγή μου...
Ποτέ μου δεν σε λησμονώ,
Ντίνα Μήλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου