“Προτιμώ να τσακιστώ για έναν έρωτα, παρά να σκοντάφτω σε πετρούλες."... Μπέττυ Κούτσιου.

Και ύστερα από χιλιάδες όρκους πως δε θα ξανά ερωτευτείς,

από διαφωνίες με την κολλητή σου ότι εσύ δε θα ασχοληθείς

με κανέναν άντρα, αλλά θα κοιτάς την δουλειά σου,

έρχεται εκείνο το άτιμο πρωινό, που ανοίγεις τα μάτια σου

και η πρώτη σου σκέψη είναι εκείνος.

Κάνεις λίγο την αδιάφορη, παίρνεις ένα depon, ένα panadol,

ό,τι βρίσκεις μπροστά σου νομίζοντας πως έχεις πονοκέφαλο

και με αυτά θα σου περάσει.

Φτιάχνεις καφέ και το παίζεις αδιάφορη.

Βάζεις μουσική και ταξιδεύεις. Τα μάτια του…

Τα μάτια του έχουν το χρώμα του ουρανού πριν τη βροχή

και είναι το μόνο πράγμα που θυμάσαι πριν καείς με το τσιγάρο.

“Ανάθεμα σε ηλίθια”, σκέφτεσαι.

Πόσες φορές είπαμε πως δε θα γίνει πάλι το ίδιο;

Δε συμφωνήσαμε να ζεις δίχως να ερωτεύεσαι;

Να περνάς όμορφα, να γεύεσαι τη ζωή και τον έρωτα

αλλά χωρίς να νιώσεις τίποτα παραπάνω;

Τι θες τώρα και σκέφτεσαι;

Κατεβάζεις μια γουλιά καφέ, τραβάς ακόμα μια τζούρα

από τον καπνό σου και παραδέχεσαι ότι ηττήθηκες.

Άλλωστε είναι το καλύτερο που έχεις να κάνεις,

όταν αντικρίζεις αυτό το χαζοχαρούμενο

είδωλο σου στον καθρέφτη.

Εγώ λοιπόν όταν αρχίζω και σκέφτομαι έχω ήδη ερωτευτεί.

Όταν δεν σκέφτομαι είμαι προστατευμένη, στον δικό μου

κόσμο, στις διαδρομές μου τις σίγουρες.

Όταν θα αρχίσω να χαμογελάω σαν ηλίθια

τότε είναι πολύ αργά. Έχω χάσει τον έλεγχο, έχει ξυπνήσει

αυτή η αναθεματισμένη καρδιά μου και αισθάνεται.

Και τότε είναι πολύ αργά.

Αρχίζει σιγά σιγά αυτή η μορφή να με κυριεύει,

όταν ξυπνάω, πριν κοιμηθώ, όταν οδηγώ και το σίγουρο είναι

πως δεν έχω κανέναν απολύτως έλεγχο

σε αυτό που μου συμβαίνει.

Το μυαλό μου, αυτό το αγαπημένο μου εργαλείο βρίσκεται

στα αζήτητα και τη θέση του έχει πάρει

η καταραμένη μου καρδιά.

Γράφω για εκείνον, ζω για εκείνον, αναπνέω για εκείνον,

μέχρι που κάποια στιγμή θα με βρείτε στη μέση του δρόμου

πεσμένη από αυτόν τον έρωτα. Μην με σηκώσετε.

Θέλω να ζήσω και την απόγνωση μου,

να βιώσω την απώλεια του. Έως τότε όμως, θα το ζω

και ας γίνει εκείνος ο απότομος γκρεμός που θα πέσω

γενναία χαμογελώντας. Τουλάχιστον δε θα έχω

γκρεμοτσακιστεί από το ένα μέτρο. Δε θα το άντεχα.

Μπέττυ Κούτσιου