Τα Δέντρα Μάτια... Ξήντα Τριανταφυλλιά.

- Έγειρες κι εσύ... Βλέπεις μόνο κάτω..

- Το βλέμμα , ναι...Μα ψηλά κοιτώ!

- Κοντεύεις να σπάσεις. Οι ρίζες σου βγήκαν στην επιφάνεια.

Πώς τα ψηλά αναζητάς,

και χαμηλά αγναντεύεις;

- Γέρικες οι ρίζες μου. Ζητούν το τελευταίο φως.

Κι όμως, βαθιά ακόμη η νιότη τους

απλώνεται στο χώμα που τη θρέφει και βαστά

το κορμί γερά δεμένο κάτω.

Μα κι εσύ μου φαίνεσαι λυγισμένο. Τόσο μικρό...Τι έπαθες;

- Με τσάκισε ένας βοριάς. Δεν έχω δύναμη να σηκωθώ.

Κι από πού να κρατηθώ;

- Έχεις τις ρίζες σου. Κρύβονται και δεν τις καταλαβαίνεις.

Από εκεί κρατιέσαι.

Δεν το ξέρεις ακόμα. Ένα σου μένει μικρό μου να κάνεις.

Ψάξε! Ψάξε τα μάτια σου....

- Αυτά που μοιάζουν με τα δικά σου; Που κοιτούν ψηλά;

- Αυτά, που σαν ανοίξουν διάπλατα, βλέπουν τα πάνω

και τα κάτω. Έτσι θα μάθεις πως τα δέντρα λυγάνε ,

όμως ποτέ δεν σπάνε.

- Δεν χρειάζεται να ψάξω. Ξέρω που θα τα βρω.

Στα μάτια σου, βλέπω τα δικά μου... Ποια είσαι;

- Η Ψυχή σου, μικρό μου! Κοίτα με!

Ξήντα Τριανταφυλλιά 6/4/2022

Σε έναν μαθητή μου που έμαθε να κοιτά με τα μάτια της ψυχής.

Και τσάκισε έναν βοριά που άδικα τον λύγισε.

Να μάθετε στα παιδιά σας τα μάτια της ψυχής!

Είναι τα δέντρα τους! Λυγάνε, μα δεν σπάνε!