Με κοιτά στα μάτια μέσα από παγωμένα κλαδιά.
Αγαπώ τις ρίζες των δέντρων.
Τους σιωπηλούς αναστεναγμούς τους κάτω από το χιόνι.
Τα μακριά ακροδάχτυλα τους καθώς σκάβουν την ιστορία
της γης, το νόημα της στέρεας προσφοράς τους.
Αγαπώ την εναρμόνιση της γυμνής ζωής των κλαδιών
στο πρόσκαιρο του χειμώνα, καθώς με χέρια ευλάβειας
μοιάζουν στην επικείμενη αναγέννηση μιας ακόμη Άνοιξης.
Αγαπώ το γυάλινο φώς.
Καθώς, την αντανάκλαση ερωτεύεται πάνω στο συμπαγές
του κορμού και έναν άλλο κόσμο δημιουργεί.
Καθώς, λυγισμενα όνειρα εξηγεί του ανέμου,
και πάλλεται μα δε σπάει.
Αγαπώ του νερού τη φιδίσια προσπέραση
στης πέτρας τη σκληρότητα.
Αγαπώ ό, τι ... με ικανότητα συνυπάρχει με το διαφορετικό.
Φώς ξεκάθαρο,φώς θαμπό.
Δένδρο επίγειο, συντροφικό και μόνο .
Νερό μεταλλασόμενο .
Φώς συμπυκνωμένο ,και ξανά, φώς χαραγματιά
στο δέντρο της ζωής ,στο νερό της περιπλάνησης .
Στο πρώτο σφύριγμα του ανέμου,
--------------------------------
copyright /all rights reserved 2018
Μάχη Κομνού
#φωτογραφία @andromkom
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου