Ο Δικός μου Καθρέφτης... Αμαλία Κέντρου.

Έχω πολύ καιρό

να ξεσκονίσω

τον μεγάλο καθρέφτη.

Περνάω μπροστά του.

Χαμογελάω.

Ξαναπερνάω και στέκομαι.

Βάζω τον εαυτό μου απέναντι.

Σκάβω την σκόνη πάνω του.

Λάθος εικόνα βλέπω.

Γερασμένα, γκρίζα μαλλιά

σαν στάχτη,

δέρμα τσαλακωμένο,

σαν διάφανο χαρτί.

Δόντια κίτρινα

σαν βότσαλα στην άμμο

και ένα βλέμμα νεκρό.

Βλέμμα που στάζει σιωπή.

Άγνωστη η κυρία απέναντι.

Αρχίζει να μιλάει στον πληθυντικό

σαν να είμαστε πολλές.

Η μήπως ειμαστε;

Μετράω.

Εμένα, την υποφαινόμενη,

τον εαυτό μου, την ίδια...

Αρνούμαι άλλη συζήτηση μαζί της.

Σκέφτομαι.

Πόσο κοφτερές άκρες

έχει αυτός ο καθρέφτης.

Αμαλία Κέντρου