Πολυτεχνείο... Ιωάννα Αθανασιάδου.

Πολυτεχνείο,

το αίμα σου ρίζα μας

να μας τυραννά!

Χρόνος θολός σταματημένος στη μνήμη,

κραυγές αγωνίας και αίμα πηχτό.

«Αδέλφια, πώς είναι δυνατόν;

Πώς είναι δυνατόν να σκοτώνετε τ’ αδέλφια σας;»

Κι ύστερα η εισβολή,

το τανκς της ντροπής,

οι άνθρωποι με το σιδερένιο πρόσωπο,

τον θάνατο στο βλέμμα.

Ψυχές γρανιτένιες, γιγάντιες

σκαρφαλωμένες στην πύλη της ελευθερίας,

έγιναν θρύλος και ιστορία ελληνική.

Βλαστάρια ξεριζωμένα ενός πικρού Νοέμβρη,

έχτισαν κάστρα άπαρτα με της θυσία το αίμα.

Κι η εντολή ακούστηκε η φοβερή κι αιώνια

«Ελευθερία ή θάνατος» απ’ τα παιδιά τ’ αθώα,

που στις επάλξεις έμειναν αγέρωχοι λεβέντες,

με του αητού τη δύναμη,

του κεραυνού το βλέμμα,

και δρόμο ηρώων διάλεξαν,

περήφανα λημέρια,

με την πανώρια λευτεριά αδέλφι μυρωμένο,

τον ήλιο τον ηλιάτορα αιώνιο προσκεφάλι.

Ιωάννα Αθανασιάδου,

ποίημα απ' το βιβλίο ΑΓΙΝΩΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ, εκδόσεις Βεργίνα.