Πύρινος Τρόμος... Λευτερία Ραίδου Λίτση.

Ο Ήλιος ανάτειλλε

οι αχτίδες του χάθηκαν...

σκεπάστικαν στο πέπλο

του μαύρου πύρηνα...

Η θάλασσα σκοτείνιασε

έχασε την αλμύρα,

απ' τα μαύρα σύννεφα

βρέχει μόνο καπνίλα...

Ο τρόμος κυρίαρχος

οβίδες παντού, φωτιές,

ο τόπος φλεγόμενος

τραυματισμένες καρδιές...

Βουβοί οι άνθρωποι

με χαμένες ελπίδες,

με ψυχή κατάκοπη

της ασχήμιας ρυτίδες.

Στης νύχτας το σκοτάδι

της σιωπής φαντάσματα,

εικόνα που τρομάζει...

αποκαΐδια και κλάματα.

Σκεπάστικε το Φεγγάρι

στου καπνού τη μαυρίλα,

φώς στάζει σαν δάκρυ

απ' τη δικιά του καρδούλα.

Ραντίζει απ' τα ύψη

να απαλύνει τον πόνο,

απ' τη μεγάλη θλίψη

την απελπισία, τον τρόμο.

Ο θάνατος παραμονεύει

παντού αίμα, ουρλιαχτά,

η βία τη ζωή τους κλέβει

με χτυπήματα σφοδρά.

Πνίγει το παράπονο

της προσφυγιάς μαρτύριο,

προς σ'ένα κόσμο ανάπηρο

έκοψαν εισιτήριο.

Απανθρακώνουν μια χώρα

κραυγή για βοήθεια,

κόσμε έφτασε η ώρα

ν' απαγγελθεί η αλήθεια...

Τι ωφελεί αν αγωνίζεσαι

και χάνονται παλικάρια,;;;;

η Ουκρανία όλη φλαίγεται

στο τέλος, μόνο ντουβάρια...

Κατοχυρωμένο...

Lefteria Rajdho Lici.

02 Απριλίου 2022