Όταν τα χαμόγελα του θεού Ήλιου κουρασμένα παραδίνονται
στα σκοτεινά φανάρια της Μάγισσας Νύχτας τότε αποφασίζω
να βγω από το κρησφύγετο του πόνου …
Σφραγίζω την πόρτα της κραυγής, σκουπίζω τα παραθύρια του
θυμού, φοράω τον μαύρο μανδύα της μοναξιάς και βγαίνω να
συναντήσω τα υπόλοιπα θεριά …
Η παρέα κάθε νυχτιά μεγαλώνει όλο και περισσότερο …
νεράιδες με τσακισμένα τα φτερά …ξωτικά πληγωμένα στην
καρδιά, αλεπούδες που χάσαν την λαλιά,
λύκοι που πονάνε με ουρλιαχτά και εγώ αρχηγός …
Είναι οι μόνοι που νιώθουν την πληγή στα σωθικά, μαζί τους
τα λόγια είναι περιττά και αυτό δίνει ένα κάποιο είδος ανακούφισης …
Κανείς δεν ξέρει πως για μένα ουρλιάζουν οι λύκοι μέσα στο σκοτάδι, για να χαϊδέψουν τον θυμό και την οργή της άδικης μοίρας …για χάρη μου κλαίνε τα ξωτικά κρυμμένα στα κλαδιά …για να μη φανεί σε ζωντανού ματιά η απόγνωση μου …
Κρυφά οι Νεράιδες κεντήσαν την αγάπη μας στη φορεσιά της
Νύχτας μα έγινε βαριά και τελικά την πέταξε σε μια γωνιά …
Θεριό μονάχα αντέχει αυτόν τον άδικο τον πόνο …τον σουβλερό,
αυτόν που κομματιάζει την καρδιά και φέρνει τρέλα στη ματιά
Θεριό και εγώ λοιπόν τον υπομένω …
Απόψε έβαλα τους λύκους να κοιμηθούν αγκαλιά …θα στείλω στον Βαρκάρη πεσκέσι όλα τα φιλιά για να σ΄αφήσει να σταθείς στην άκρη του σκοτεινού …απόψε τα μάτια μου θα συναντήσουν τη ματιά σου και ας είναι πια ταμένη στο σκοτάδι …και ας είναι χαρακωμένη από της Περσεφόνης την ομορφιά …
Απόψε όλα θα τα ξεπουλήσω μονάχα για έναν ψίθυρο …θυμάσαι μάτια μου …για κείνη τη στιγμή ευτυχίας που σφράγιζε τη μέρα πριν χαθεί στου ονείρου τη μαγεία …όταν μου έλεγες …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου