Απλωμένη η ψυχή μου στα σπλάχνα του ορίζοντα.
Ξυπνά ο ήλιος και το φεγγάρι στην αγκαλιά μου.
Νησιά μου φόρεσε η αυγή στη σκέψη.
Δειλιάζει η θάλασσα να αγγίξει
τα ανήλιαγα σπασμένα καράβια εντός μου.
Τα μηνύματα των κυμάτων χαϊδεύουν
τα βότσαλα της ακτής.
Μου χάρισες όλα τα βότσαλα και ζωντάνεψαν,
σου χαρίζω όλο τον αφρό του κύματος.
Μελοποίησες με τον ήχο του, το φως της καρδιάς.
Χορεύω τη μουσική του χρόνου μέσα στη χαρά.
Ένα μπουκέτο με άνεμο οι σκέψεις.
Φτάνουν δίπλα σου σαν αεράκι ανάσας.
Σου αγγίζω τις πληγές να μην πονάς.
Είναι η ζωή χρώματα των εκφράσεων, να το θυμάσαι.
Χαμογέλα μου σε παρακαλώ
πριν ταξιδεύσω στο μηδέν ή το άπειρο.
Γονατίζω να προσευχηθώ, το άπειρο
ή το μηδέν κύλησαν στη στιγμή.
Αγαπώ τον κάθε άνθρωπο που ξέρει να ακούει
τους μελοποιημένους στίχους της ειρήνης στην επικοινωνία.
Μοιάζω με ένα βότσαλο που το αγγίζει ο αφρός του κύματος…
Γίνομαι το αεράκι της ανάσας σου άνθρωπε,
Κυριακή Δράκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου