Δοξαστικόν... Χάρης Παπασάββας.

Τα μάτια σου αστέρια της αστροφεγγιάς

με φωταψίες το κορμί μου τυλίγουν,

γαλαξίες ολόλευκους με ανέσπερο φως

τους εσπερινούς της ζωής μου γητεύεις.

Καμάρι γαλήνιας μήτρας ,με πρίμους

ανέμους την ψυχή μου ταξιδεύεις .

Τον άκαυστο ήλιο δοξάζω,

μα το μηρυκαστικό μου κορμί καίει.

Ο πνιγηρός μου έρωτας την ανατολή σου

οργώνει,με πλοκάμια σπόρους φυτεύει

σε δασώδεις σχισμές

και τις κληματαριές σου τρυγίζει

τον αναβλυσμένο σου μούστο να γευτεί.

Η ανεμοθύελλα του σώματος σου ,

αρμενίζει την έκσταση του Ωρίωνα μου

στον πολυκύμαντο περίγυρο

της φρεσκοθερισμένης σελήνης. .

Επέστρεφα από εύθραυστη γη

κι έγινες βροχή αιώνια ,

τα διψασμένα μου κορφοβούνια να ποτίζεις.

Ταξίδευα στην ευδία ,

ψηλά στο χάος για να σε βρω ,

άνοιγαν τα μηνίγγια μου .

Στρογγυλομάτα μου εσύ φάρος στο

ξερονήσι μου έγινες ,

την γαλέρα μου οδηγείς

στα χρυσά παλάτια του ήλιου.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ

Το ποίημα μου αυτό είναι από την ποιητική μου συλλογή

“ΟΡΓΑΣΜΟΣ ΑΓΑΠΗΣ”

Το εξώφυλλο και οι πίνακες εντός του βιβλίου

είναι έργα της αγαπημένης μου φίλης και ζωγράφου

Φωτεινής Παππά