Θάλασσα …ένας σκοτεινός κόσμος πνιγμένος
σ΄έρωτες απελπισίας και οδύνης
κάπου εκεί ανάμεσα στα πτώματα εραστών
και ο δικός μας …ο πιο νέος …
μ΄ένα πρόσωπο παγωμένο
με μάτια χωρίς ελπίδα, με χείλη μελανιασμένα
από το δάγκωμα της μαύρης μοίρας
ο Έρωτας χωρίς πνοή …χωρίς ζωή …χωρίς αναμνήσεις
ο γιος της μοίρας που μας καταράστηκε
ο απόγονος του ζαβολιάρη θεού
που ήθελε σκανδαλιά να στήσει
ανάμεσα σε μια τρελή και έναν ονειροπόλο
Ο δικός μας καρπός δεν πρόλαβε να ωριμάσει
μεταλλαγμένος σπόρος μιας ονειρικής αγάπης
που πρόλαβε να πετάξει για λίγο …
ίσα για να τρομάξει τα πουλιά της λαχτάρας
να ξυπνήσει τους αετούς της ηδονής
να γελάσει πονηρά στα γεράκια των πόθων
Άκαρπη σοδειά ο έρωτας μας
γεμάτος θολά όνειρα από ‘αν’ και ‘ίσως’
Έκλεψα μια ανάμνηση …
εκείνο το υπέροχο χαμόγελο ανεμελιάς
το βλέμμα με τα κρυφά υπονοούμενα
για μια ζωή άπιαστης αγάπης
τον ψίθυρο που θύμιζε χάδι ανέμου
‘Σ΄αγαπώ’ …
Μου το χάρισες άραγε ή ήταν και αυτό
γέννημα της ψεύτρας θεάς-μοίρας
που αποφάσισε να με τιμωρήσει;
Θάλασσα …συνεχίζω να τη ραντίζω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου