*** ....έμεινα να κοιτώ την Δύση ...!!! Πόσο αίμα χύνει ο ήλιος, σαν πάει να
κρυφτεί.....μάλλον είναι ο πόνος του αποχωρισμού ή μήπως αφήνει
μαγευτικές πινελιές για να ζήσουμε με την αναμονή του μέχρι την
επόμενη μέρα....
Ποιός ξέρει.....η μαγεία παραμένει.....παραμένει και το μυστήριο που
απλώνει αμέσως μετά.....και μια απουσία αρχίζει να ξετυλίγεται.....
Αγαπώ την Δύση κι ας πληγώνομαι......Ησυχία....Ησυχία ... πάει για
ύπνο η Οικουμένη.......σουςςςςςςς
/ Ανάπλαση /
Ησυχία.....! Ησυχία....!
Το τζάμι ανάβει ακόμα αυτή την ώρα,
βαμμένο πορφυρό από την θύμηση
του ήλιου, που το ακούμπησε πριν σβήσει
και θαρρείς ντροπαλό, στέκεται
μισάνοιχτο......
γυρισμένο προς το πέλαγο κοίτα
το σοκάκι, που χάραξε το "έχει γειά"
του ήλιου, καθώς αποχαιρετά τις σκιές,
που αγκαλιάζονται πάνω στα σύννεφα
ζωγραφίζοντας υποψίες....
η απουσία σαλεύει στον αέρα του δωματίου,
σαν φύλλο που θροΐζει πριν πέσει....
μια μακαριότητα της απόλυτης γύμνιας
ξετυλίγεται εμπρός στο μοιραίο,
πριν κλείσει η αυλαία του Τίποτα....
ο χρόνος, άχρονος πια αρχίζει να υπακούει
στους ρυθμούς της απόλυτης ελευθερίας,
που πάντα έχει το τίμημά της.....
/ Gaby Neohoritou /
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου