Σιωπή... Μαρία Μπούλη.

Ακούω τις εσωτερικές φωνές μου

που χρόνια μου σιγοψιθυρίζουν

αργόσυρτους χρησμούς

Πολύ θόρυβος,

πολλά παράσιτα,

πολύ ένταση.

Περνούσαν απαρατήρητες

όμοια βουβή λιτανεία Αγγέλων

που γλιστρά και χάνεται στις σκιές.

Σιωπή.

Ακούω τους παλμούς της καρδιάς μου

και τη ροή του αίματος μου

μέσα στις αρτηρίες

όμοια με παφλασμό κυμάτων

που σπάνε στην ακροβραχιά.

Σιωπή.

Για πρώτη φορά μετά από χρόνια

η καρδιά με τη δική της φωνή

μου μίλησε για να μου πει

πως ξέχασα να υπάρχω.

Κι εγώ απλά την άκουσα

και άλλαξα Ζωή!

Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη

{ΝΟΣΤΑΛΓΟΊ ΤΗΣ ΕΔΕΜ } 20016