Παλτό φθαρμένο ...
η ζωή μου...
και χίλιομπαλωμένο.
Σε περπατώ η δύστυχη,
είσαι το πεπρωμένο.
Πως ξηλωθήκανε οι ραφές:::
Αίνιγμα , η επίδραση σου....
Αυθόρμητες οι μολυβιές ,
σκιτσάρω την μορφή σου.
Γνώρισα την όψη σου,
μου έμπηξες τα δόντια.
Αιφνίδιασες τη σάρκα μου,
με έπιασες στα βρόχια.
Με γάζωσαν ομοβροντίες ,
με τρύπησε το ψέμα
και του ανέμου οι ριπές,
μου σκλήρυναν το δέρμα.
Δέχτηκα εξαναγκασμό,
σε έναν κόσμο ελεεινό,
μου φόρεσες τη θλίψη....
Τα βάρη σήκωσε ο νους,
με τους Αγγέλους σύμμαχους
και αρωγό την πίστη.
Στα νήματα σου βρε ζωή,
σκόνταψα ένα πρωί,
γλιστρώ στου φθόνου το σκαλί,
ουλές μ' αφήσαν πίσω...
Τις "φλόγες" σου δρασκέλησα,
τους φόβους παραμέρισα,
με έκαψαν ύπουλες στάχτες .
Έψαξα για ανθρωπιά,
ν' βρω ένα χάδι απανεμιάς
και η γερή μου κράση ,
φυντάνια νέα πλάθει.
Ταξίδια μου περίπλοκα,
το όνειρο, μου αρνήθηκαν.
Με ηλιαχτίδες ράβω πληγές
κι επιδιορθώνω χαρακιές.
Πολλά ζωή με πλάνεψαν.
ρολόγια και πυξίδες.
Μα εγώ πάντα θ 'απωθώ
Ντίνα Μήλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου