Ο Κλόουν... Τάκης Κτενάς.

Τρέχω και πηδώ,για 'σας χοροπηδώ.

Γελώ.

Χαρά για τα παιδιά σας γίνομαι εγώ.

Χαρά τους.

Γίνομαι μαζί τους και εγώ παιδί,

κοντά τους...

Δίνω γέλιο και ζωή,

στην ζωή τους την μικρή.

Μα όταν φύγω απ' την σκηνή,

όταν τα φώτα σβήσουν...

Ένα δάκρυ κυλάει στην άκρη του ματιού.

<<Που ήσουν? Κλόουν που ήσουν?>> θα μου πει...

Από μέσα μου ακούγεται μια φωνή.

Σαν τον ήλιο ζεστή,βραχνή.

Η μάνα μου με ψάχνει,ψάχνει να με βρει!

<<Μάνα,εδώ είμαι.Μάνα σ' αγαπώ.

Σ' αγαπώ πολύ.

Που είσαι μάνα?

Δεν σε βλέπω,έχει σκοτάδι.

Έλα πίσω,δώσε μου ένα χάδι.

Τις νύχτες φοβάμαι μάνα.

Την μέρα ακόμα πιο πολύ.

Μα δεν το δείχνω.Γελάω.Γελάμε!

Κοίτα Μάνα,κλαίω.Κλαίω σαν παιδί.

Μπαίνω στην φωλιά σου σαν μικρό πουλί.

Κουλουριάζομαι κοντά σου.

Μέσα στην αγκαλιά σου,έγινα πάλι παιδί!>>

ΤΑΚΗΣ ΚΤΕΝΑΣ

Ανθολόγιο Ποίησης Φθινόπωρο 2016

Εκδόσεις Όστρια