Έχεις δει τους ανθρώπους στην άκρη του δρόμου να ακούνε
μουσική και ξαφνικά να αρχίζουν να κάνουν βήματα;
Δεν τους νοιάζει ποιός είναι δίπλα τους, αν τους βλέπει εκείνη
τη στιγμή κάποιος. Αδιαφορούν. Κατά την διάρκεια που
ξετυλίγεται ο ρυθμός και η ψυχή ξεχειλίζει
με συναισθήματα και πλημμυρίζει
κλείνουν τα μάτια τους, απλώνουν τα χέρια τους και αρχίζουν
να χορεύουν. Και εκείνη την ώρα αναρωτιέσαι για εκείνους..
Τι να σκέφτονται τούτα τα μαγικά πλάσματα.
Τα ματωμένα φεγγάρια τους;
Ίσως να λένε μέσα τους "θέλω να κάνω τα πάντα πάνω στη γη
μαζί σου. Να επιπλέω σ τα ποτάμια να διασχίζω ουρανό, γη
και θάλασσες. Να τρέχω μακριά από ερινύες.
Να σκαρφαλώνω στα βουνά.
Να τρέχω στα δάση" Αυτά τα πλάσματα τα ονειρεμένα βουτάνε
τις ψυχές τους στη θάλασσα!
Με βεβαιότητα στο λέω αυτοί οι άνθρωποι ανατέλλουν και δύουν
τα ματωμένα τους Φεγγάρια τους σε Δύση και Ανατολή
με παλίρροια ή άνευ! Σε εκείνες τις συναντήσεις τους
με τα ματωμένα Φεγγάρια χορεύουν τις καρδιές τους.
Ξεχειλίζουν με συναισθήματα.
Εσύ διαβάζεις αυτά που σκέφτονται
και η καρδιά σου τρέμει σύγκορμη. Σου ξυπνάνε συναισθήματα.
Και η καρδιά σου! Αχ τούτο το πολύτιμο εργαλείο σου!
Ξυπνάει και μετά αναρωτιέσαι, γιατί γράφεις; γιατί γραφουν
κάποιοι άνθρωποι; Για εκείνο το χορό; Ποια είναι η αιτία;
Μήπως οι λέξεις τους χαροπαλεύουν μέσα τους; Γιατί ματώνουν;
Γιατί η ψυχή τους αιμορραγεί; Γιατί; Ψάχνουν να βρουν
αντίδοτο στην ποίηση; Είναι η ποίηση γιατρικό;
Είναι το αντιβιοτικό τους;
Κι έτσι διαβάζεις, γράφεις, ζεις δεν έχει σημασία με ποιά σειρά.
Καμία φορά μάλιστα διαβάζεις το γραπτό λόγο των ανθρώπων
και η καρδιά σου πετάει. Η ψυχή φτερουγίζει.
Ανοίγει τα φτερά της και ερωτοχτυπημένη χορεύει.
Μου έχει συμβεί και μένα. Να το πιστέψεις.
Μου έχει συμβεί να διαβάσω κάτι και να ερωτευτώ χωρίς λογική.
Και μετά να θέλω να πετάξω χωρίς πνοή.
Ειρήνη Λεοντάρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου