Λειτούργημα... Τουλα Μακαρονις.

Ένα Αυγούστου πρωινό, είπα για να λειτουργιθω,

και παίρνω δρόμο ν ανεβώ πάνω στον Άγιο Ηλια.

Ή ανηφόρα είναι βαριά μα όμως δεν γογγιζω,

φορτώθηκα ενα τροβα, και με την σκέψη καθαρή ανηφοριζω.

Μπαίνω μέσα στην εκκλησια είναι όντως και χωρίς παπά

να ψιθυρίζω, μία προσευχή πού έχω πει όταν ήμουν

μικρό παιδί, σαν τη ορίζω.

Προσκύνημα στην Παναγιά Χριστό μαζί και Άγιο Ηλια,

τη καθαρίζω. Να είμαι δουλη ταπεινή ,Θεέ μου να είμαι

και πιστή, τη να ρωτήσω, τη να ζητήσω απ τον Χριστό

σε τούτο δρόμο πού τραβω,στου κύκλου κόπο ,

να ξεκουράζει το κορμί ,

να γαληνευει την ψυχή, στις γης τον τόπο.

Το φως απλώνεται μπροστά, και ακούω αγγελική φωνή

να με ρωτάει, Θέλεις να γίνεις ποιητής, στου πόνου

ετούτης αντοχής,και πώς το βλέπεις,

Τη είναι αυτό και τη να πω,το όνομά σαν ποιητής

δεν το γνωρίζω, Είναι ο πόνος στο μυαλό, λέει αγγελικά

ή φωνή,δια να δίνει το καλό, ψυχή θλιμμένη,

να είναι πάντα σκεφτικη, με αθεράπευτη πληγή,πού αιμορραγη.

Ίσως το όνομα αυτό δεν το γνωρίζω,

Ακούω μόνο την ψυχή εδώ τη δική μου ,όπου πονάει δυνατά

να καθαρίζω. Για τούτο ήρθα στην εκκλησια, να ξεφορτωνει

τα βαριά ,πού με κοποιαζουν, σε τούτον κόσμο της φθοράς,

του φθονου της διαφοράς πού με τρομάζουν.

Ή λέξη ετούτη ποιητής, εαν μοιάζει με της σιωπής,

πού με κυκλώνει, ζητάω μόνο μια φωνή,να έχει τίμια αντοχή,

ή κοπιαστική μου ή ψυχή, δια να βιώνει.

Αυτά τα λόγια ή εκκλησια, μού είπε ετούτη την φορά ,

πώς να το γράψω, ότι ή λέξη ποιητής, κρατάει τόπο

της πλγηγης και υποφέρει, το όνομα όχι ποιητής,

να λέγεται κόπος τής ΨΥΧΉΣ, ψυχομαχιζει, διότι είναι

ή κραυγή, πού βγαίνει μέσ απ την ψυχή, και συγκλονίζει.

Έκανα ακόμη ένα σταυρό δοξαζοντας πάλι το Θεό να με φωτίσει,

να βαδίζω τίμια και σωστά, με μία μόνον διαφορά,

Θεού τη γνώση, να διώξω το φρικτό εγώ,

και με ταπείνωση στη γη να με γλυτώσει .

Αμήν και το Θεό δόξα.

17/8/22.