Του μέλλοντος ο δρόμος,
φαντάζει άγνωστη περιπέτεια του νου.
Πρόκληση και φόβος και λαχτάρα για το άγνωστο ταξίδι.
σαν έναν δρόμο, που τον διαβαίνουμε αμέτρητες φορές μα,
πώς τον λένε δεν γνωρίζουμε.
Το παρελθόν από την άλλη,
ιστός αράχνης, τόσο περίτεχνα και πολύπλοκα πλεγμένος,
που μας κρατά ηθελημένα δέσμιους.
Όσο κι αν φεύγουμε μακριά, πίσω γυρνάμε πάλι,
αρνούμενοι την ελευθερία τής διαφυγής από την αράχνη.
Ποιό είναι τάχα
το μυστικό εκείνο παράθυρο του νου,
που μόνο προς τα πίσω ανοίγει;
Κι όσο τα χρόνια σβήνονται,
σαν του Καβάφη τα κεριά,
το βλέμμα με απόγνωση γυρεύει,
έναν ιστό, να παγιδέψει την ψυχή,να την κρατήσει πίσω;
Ίσως, λέω ίσως,
το παιδί που μέσα μας κρύβεται,
θέλει παιδί να μείνει,
ελεύθερα να κάνει σκανδαλιές, και κυρίως,
της ψυχής την αθωότητα, ποτέ του να μην χάσει.
Παιδί κι εγώ να μείνω θέλω.
Όταν απ'την ζωή θα λείπω,
στον κήπο που έπαιζα κρυφτό,
Κτενά Ρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου