Αρνούμαι... Κτενά Ρούλα.

Βγήκε ο ήλιος και χρυσίζει το πρωί.

Κίτρινη θάλασσα ο κάμπος.

Ω,ιδέστε πώς λικνίζονται τα στάχυα!,σε μαγικό χορό.

Αρνούμαι τα στάχυα να αγαπήσω,

αφού τον κόσμο όλον δεν χορταίνουν,

αφού όλα τα παιδιά ψωμί δεν έχουν στο τραπέζι.

Φυσάει ο άνεμος στα δέντρα.

Τραγούδι λέει ανάμεσα στα φύλλα.

Ω, ακούστε τούτο το τραγούδι πόσο είναι λυπημένο.

Αρνούμαι, τραγούδι να ακούσω αν δεν μιλάει για αγάπη,

αν για την ειρήνη δεν έχει στίχους.

Σφυρίζει το καράβι στο λιμάνι.

Επιβιβαστείτε όσοι αγαπάτε τα ταξίδια.

Ω, ιδέστε, τριγύρω του πετούν λευκοί οι γλάροι.

Αρνούμαι να ταξιδέψω σε θάλασσες,

αφού κοντά σου δεν με φέρνουν,

αφού τα κύματα για τον Αλέξανδρο

τον βασιλιά, απάντηση δεν έχουν.

Ψηλά που είναι τα βουνά ,

Σαν κοιμισμένοι γίγαντες τριγύρω από τον κόσμο.

Ω, ακούστε το φτερούγισμα των χρυσαετών ,

να τους ξυπνήσουν θέλουν από τον λήθαργο.

Αρνούμαι αετός να είμαι,

αφού κομμένα έχουν τα φτερά μου.

Πέρα στο δάσος,κελαρύζει το ποτάμι.

Οι ιτιές λούζονται στα δροσερά νερά του.

Ω, ιδέστε μιά μικρή λαφίνα,

μόνη στα απόσκια περπατεί,

κρύο νερό δεν πίνει.

Ίσως αγάπη έχασε,αδέλφι η το παιδί της.

Αρνούμαι ποτάμι να γενώ,

αφού διψούν τα ελάφια,

αφού στον κόσμο οι ψυχές, μένουνε διψασμένες.

Κάπου ανάψανε φωτιές κόκκινες έχουν γλώσσες.

Καίγονται σπίτια και χωριά,και δάση σαν λαμπάδες.

Ω, ακούστε πώς τριζοβολούν,

πώς σκαν τα κουκουνάρια.

Κρύφτηκε ο ήλιος στους καπνούς

να μην τον δουν πως κλαίει.

Λυσσσμανάει ο άνεμος πάνω από τις φλόγες.

Τρέξτε αετοί στις λαγκαδιές, τρέξτε πέρα στα δάση,

πέστε στα δέντρα να κρυφτούν,

στα ζώα μακριά να τρέξουν.

Θέριεψε τώρα ποταμέ να πνίξεις τους ενόχους,

Φύγε λαφίνα, γλύτωσε, αν δεν σε βρουν οι φλόγες,

αύριο θά,ρθουν κυνηγοί , μεθαύριο κτιστάδες.

Ω,ιδέστε πώς μοιρολογούν πάνω απ'τα αποκαΐδια,

Ακούστε , κλαίνε αυτοί που τις φωτιές ανάβουν.

Αρνούμαι δάκρυ να. γενώ,να σκύψω το κεφάλι,

σε όσους πουν πως φταίω εγώ που καίγεται η ελπίδα.....

Κτενά Ρούλα