Δεν φίλησα μόνο τα χείλη σου...
Φίλησα την ψυχή σου!
Σου χάρισα τα χέρια μου για να πιάσεις την ζωή μου!
"Θα σε κρατώ για πάντα"
Μέχρι πότε να είναι άραγε το για πάντα σκεφτόμουν,
γιατί για πάντα, για μένα δεν υπήρχε..
Μετά οι βοριάδες, οι μπόρες και καταιγίδες...
Όλα τα σάρωσαν.
Κι όλο βάραιναν τα χέρια μου
κι όλο χαλάρωνε η αγκάλη σου.
Μετά η βροχή, καταιγιστική,
ήρθε τάχα μου σαν κάθαρση.
Για να ξεπλένει την βρώμα, την κακία,
την ασχήμια, τον εγωισμό.
Ίσως να 'ταν λύτρωση αν έβγαινα όξω,
όμως εγώ την φοβόμουν την βροχή.
Εσύ όμως εκεί, έστεκες μόνος,
λουσμένος από λόγια ανείπωτα.
Κάποια μέρα βγήκε ο ήλιος Πόση λάμψη και ζεστασιά
Θεέ μου, πόσο προσπάθησα, αλήθεια
Όμως τελικά δεν κατάφερα να τον αντικρίσω.
Έκαιγε και με τύφλωνε.
Τόσα χρώματα δεν τα άντεξα.
Αυτός ο Θόρυβος των χρωμάτων να με κατακλύζει,
να με ξεκουφαίνει...
Κι εκεί μες τη μέση πάλι Εσύ!
Κι εγώ όπως πάντα απέξω..
Δέσποινα Marquardt Αναστασιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου