Κόκκινα Δάκρυα... Δήμητρα Μαστορίδου.

Έπιασες στον τοίχο μια γωνιά

Και κοιτάς χαμηλά

Έτσι κάνει πάντα η ενοχή

Έτσι ανοίγει η ρωγμή

Κάτι μου κρύβεις

Και έτσι ανοίγει η ρωγμή

Είπες χθες το βράδυ πως θα βγεις

Και γυρνάς το πρωί

Αν έχεις κάτι τώρα να το πεις

Ή αλλιώς κερδίζει η σιωπή

Πες μου που ήσουν

Ή αλλιώς κερδίζει η σιωπή

Δες στα μάτια μου την αστραπή

Δες η τρέλα μου πως τρέχει εκεί

Τρέχει σα μικρό παιδί χτυπά

Γίναν κόκκινα τα δάκρυα

Το πρωί ξυπνάω για τη δουλειά

Τα όνειρα κοιμούνται ως αργά

Κάθε Κυριακή τα συναντάω

Μα τώρα πια δεν τους μιλάω

Αν ξανάρθεις φέρε μου από `δω

Τον παλιό σου εαυτό

Μου `χε μάθει πρώτος μια βραδιά

Να σκορπάω στον έρωτα

Δες στα μάτια μου την αστραπή

Δες η τρέλα μου πως τρέχει εκεί

Τρέχει σα μικρό παιδί χτυπά

Γίναν κόκκινα τα δάκρυα

Το χρονόμετρο μετρά από τώρα

Κι ζωή κυλάει, κυλάει, κυλάει

Έχεις χρόνο, λίγο ακόμα

Να δεις πως μία βόμβα σκάει

Δες πώς μία βόμβα σκάει

Όποιος είδε κάποτε ένα φως

Το σκοτάδι νικάει

Στις ειδήσεις, που και ποιος;

Ποιος απ’ όλους μας πουλάει;

Ποιος και πόσο μας πουλάει;