Αυτόν τον δρόμο της αγάπης
καρδιά μου που διάλεξες να πας
θα ναι μακρύ και δύσβατο το μονοπάτι
και τον σταυρό σου μόνη σου θα κουβαλάς
εκεί θα βγαίνει λίγο λίγο η ψυχή σου
τον εαυτό σου θα χεις μόνο να μιλάς
Με παράπονο πικρό σαν εκείνο τον Χριστό
θα χεις ένα βλέμμα πάντοτε θλιμμένο
στον ελαιώνα της ζωής θα νοιώσεις το γλυκό φιλί
στην προδοσία του καλά να ναι κρυμμένο
Είναι ο κόσμος μια απάτη
κι εσύ ανάμεσα του μια σκιά
μες στης αγάπης σου σκυφτή το μονοπάτι
άγνωστες λέξεις μια ζωή θ' αναζητάς
αυτές που ανθίζουν κάθε νύχτα με φεγγάρι
γιατί κανείς εδώ δεν ξέρει ν' αγαπά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου