Πόση Ευτυχία Ν' Αντέξεις;... Βασιλική Α Γαβάλα.

Aυτή η φωτογραφία μου θυμίζει την κακαβιά που φιάχναμε 

στου Τούρκου την αμμουδιά 

εκείνα τα υπέροχα καλοκαίρια που είμασταν παιδιά...

Μες τη φεγγαρόλουστη νύχτα 

πηγαίναμε για ψάρεμα με κωπήλατη βάρκα 

που χε το όνομα ΚISS ME....

Ρίχναμε τα δίκτυα και περιμεναμε τη ψαριά κολυμπώντας, 

ανάβοντας φωτιά με μαδέρια κι άλλα ξερόκλαδα 

που είχε ξεβράσει η αδελφή θάλασσα...

Ύστερα κάναμε έρωτα 

τόσο που μας ζήλευαν τα άστρα 

και έπεφταν να χωθούν στη φλογισμένη μας αγκαλιά...

Θεϊκές νύχτες κι έρωτες...

Λίγες ώρες ευτυχίας πλάι στην κοιμισμένη θάλασσα 

που ληστεύαμε εκείνα τα ανεπανάληπτα βράδια...

Έρχονταν για λίγο ο ύπνος 

να αγκαλιάσει τα σφιχτοδεμένα μας κορμιά,

που έμοιαζαν με ένα Κούρο 

και μια Κόρη σαν αυτούς που πλάστηκαν 

στο νησί με Παριανό μάρμαρο 

πριν 6000 χιλιάδες χρόνια...

Όταν μαζεύαμε τα δίχτια 

τα ψαράκια μικρούλια συνήθως, 

σπαρταρούσαν θεαματικά 

σαν χορεύτριες ντυμένες με ασημένια φορεσιά, 

χάρισμα του ολόγιομου φεγγαριού 

που όλους μας έλουζε γενναιόδωρα 

στα μαλαματένια νερά 

μέχρι να τελειώσει εκείνη η παγανιστική γιορτή...

Τρύπωνε η σελήνη στη θάλασσα 

που στο σμίξιμο μαζί της γινόταν ονειρική....

Έβλεπα μέσα της τους αχινούς 

να περπατάνε αργά αργά, 

νωχελικά με ένα φύκι στο κεφαλάκι τους, 

σημάδι πως δεν ήταν ΟΒΡΑΙΟΙ!

Η εξάντληση του έρωτα 

έφερνε ένα γλυκό κάματο στα ασημένια κορμιά μας, 

που θα γιατρευόταν με την αχνιστή κακαβιά...

Αντί για νερό θάλασσα 

στην προπολεμική κατσαρόλα της νησιώτισσας γιαγιάς, 

ένα μεγάλο κρεμμύδι, σέλινο φρέσκο φιλοκκομένο, 

πιπέρι, λίγο λάδι, πατάτες χονδροκομμένες, 

χυμό από φρεσκοστυμμένο λεμόνι 

και ολόκληρα τα ψαράκια 

που τα ρίχναμε καθαρισμένα στο τέλος για να μη λιώσουν...

Η μυρωδιά που δραπέτευε 

κάθε που το καπάκι της κατσαρόλας 

που χοροπήδαγε τρελά ήταν σαγηνευτική!

Τι ατμοί μυρωμένοι ήταν αυτοί Θεέ μου!

Ύστερα το ζουμί πλημμύριζε στα βαθιά τάσια...

Ρουφιξιά και απόλαυση 

που ερχόταν να γιατρέψει την πείνα...

- Αχ μετά από τη μήτρα 

πανηγύριζε κι ο ουρανίσκος, η γλώσσα!

Κι η ματιά σιγά σιγά βασίλευε 

κάτω από τα νυσταγμένα βλέφαρα, 

που κείνο το μαγεμένο βράδυ δεν άντεχαν άλλη ευτυχία...