Στα μονοπάτια του μυαλού,στα χείλη της αβύσσου,
εκεί που ελπίδες,όνειρα,στιβάζονται σωρό!
Ελπίδες που σε οδηγούν σ' αυλές του παραδείσου,
που σ'έξαψη σε φέρνουνε,σε ξέφρενο χορό...
Κει που κινούνται νήματα μα αισθάνεσαι πως λείπεις,
που αφανίζονται με μιας τα θέλω της καρδιάς σου!
Που εξ ανάγκης κι ορισμού,όλα τα εγκαταλείπεις,
αφού απ' ολούθε σε χτυπούν, χαλούν τα ιδανικά σου...
Όλα οσα θες γκρεμίζονται! Τίποτα ορθό δεν στέκει!
Ματώνει και αιμορραγει από καημό η καρδιά σου,
όσο άλλοι αποφασίζουνε στεγνά τα καθώς πρέπει
και υπονομεύουν το παρόν, σβήνουν τα όνειρά σου...
Μα θάβουν και το μέλλον σου κι εσύ απαθής τους βλέπεις!
Αιμοσταγείς,αχόρταγους,τις σάρκες σου να σκίζουν!
Στην απραξία υπόδουλος! Ξέχασες πια να τρέχεις,
...Τριάδα Ζερβού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου