Χαζεύω το φθινοπωρινό φως.
Κυλάει στα λεμονοπορτόκαλα
που βαίνουν στην ωρίμανσή τους.
Ακούω τον ήχο του δυνατού αέρα
που οδηγεί τη θάλασσα στα βράχια
σ' άσπρα κύματα που χορεύουν
με την ίδια άποψη και χθες και σήμερα.
Τα αλμυρίκια δέχονται κι αυτά τον αέρα
κι ακολουθούν τον ρυθμό του,
μένοντας στο σώμα τους.
Δραπετεύω σε αφηρημένες σκέψεις.
Η πηγή απ' την οποία ρέω στερεύει.
Κοιτάζω και βλέπω το ίδιο πράγμα.
Άμμο ερήμου, με τις ανάσες μου εκεί
σπαταλημένες.
Απεκδυομένη την εξ ύψους δύναμη
αισχύνομαι που αποστρέφω το βλέμμα
απ' τον ουρανό.
Χαζεύω το φθινοπωρινό φως
κι ακούω την αληθινή Όραση
να μου λέει να κλείσω τα μάτια
και να πάω στην Αγία και Μεγάλη
Κυριακή του Πάσχα!
....Στέλλα Βρακά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου