Μετά από 14 χρόνια, μοιράζομαι, μαζί σας, ένα από αυτά.
Γιατί φορές, μας θαμπώνουν τα φώτα των πόλεων
και δεν βλέπουμε, το πρώτο θαύμα, που συντελείται
με το φως, την κάθε αυγή, μιας νέας μέρας.
Το θαύμα της ζωής, το θαύμα μιας νέας ευκαιρίας. Τους
γνώρισα, έξω απ'το θάλαμο εντατικής του νοσοκομείου ΚΑΤ.
Ένα αντρόγυνο, γονείς, είχαν το εικοσάχρονο παιδί τους,
εκεί μέσα, το μοναχογιό τους.
Εγώ σαν χαμένη, είχα καθίσει παραδίπλα, με συγγενείς
γύρω μου να προσπαθούν να μου δώσουν κουράγιο.
Με πλησίασαν, είχαν μάθει, πιο πρόσωπο δικό μου ήταν
δίπλα στο γιό τους, σήμερα, Χριστούγεννα 2005.
Δεν μου μίλησαν, μόνο άπλωσαν τα χέρια τους στον ώμο μου...
δεν μπορούσαν ούτε να μιλήσουν.
Ήθελαν να μου δείξουν ότι με καταλάβαιναν.
Ανήμερα Χριστούγεννα, είχε συμβεί το μοιραίο τροχαίο...
Απ' τις πρώτες εξετάσεις, δεν μου άφηναν οι γιατροί
κανένα περιθώριο ελπίδας...
- Γιατρέ, μια ελπίδα, κάτι...να κρατηθώ...
- Δυστυχώς, καμιά ελπίδα... μόνο σε ένα θαύμα...
Όταν βρήκαν δύναμη και μου μίλησαν
οι γονείς του νεαρού, μου είπαν.
- Γίνονται θαύματα...
Κι εμείς, αυτό το θαύμα περιμένουμε, γιατί οι γιατροί
είναι ξεκάθαροι, πότε ακριβώς θα γίνει δεν ξέρουν,
ώρες ή κάποιες μέρες ακόμα...που θα συμβεί το μοιραίο....
το παιδί μας... Όμως γίνονται θαύματα...
Λύγισαν τα πόδια τους και σωριάστηκαν στο καναπέ...
Δεύτερη μέρα για μένα αγωνίας, πέμπτη για τους γονείς
του νεαρού... Γνωριστήκαμε λίγο καλύτερα, στα δύο μισάωρα
την ημέρα, που επέτρεπαν τις επισκέψεις.
Γονείς, τι να πουν κι αυτοί;... Κάθε ώρα που περνούσε λες
ότι περνούσαν χρόνια από πάνω τους, γέρασαν ξαφνικά...
Τους άφηνα πάντα πρώτους να περνούν στα επιτρεπόμενα
επισκεπτήρια, τους καταλάβαινα, γονείς, μετά περνούσα κι εγώ...
Έβαζαν τις αποστειρωμένες ποδιές με αδέξιες γρήγορες κινήσεις
και μάσκες για να βρεθούν δίπλα στο παιδί τους..
Πονούσα για τον άνθρωπό μου, πονούσα και για το παλικάρι...
Αχ αυτές οι μηχανές, μια απροσεξία...
Περνούσαν εφιαλτικά οι στιγμές, εορταστικές μέρες, σε λίγο
νέα χρονιά... όλα στολισμένα έξω...τα καταστήματα, οι δρόμοι...
περνούσα από Β. Σοφίας, για να πάω σπίτι μου, έκλεινα τα
μάτια μου, με ζάλιζαν τα φώτα και οι στολισμοί...
Έκανα λίγο κουράγιο για τα παιδιά μου και εκείνα για μένα...
Και εκείνοι οι γονείς Θεέ μου πως αντέχουν;
Θα αντέξουν;... Θα αντέξω;..
Περιμέναμε, όλοι το θαύμα, ίσως...
Τρεις μέρες πριν την Πρωτοχρονιά, μας κάλεσαν οι γιατροί:
- Όπως είπαμε, μόνο ένα θαύμα...
Προτείνουμε, να μιλήσετε, με έναν ψυχολόγο...
θα βοηθήσει στην απώλεια...
Έξω μας περίμεναν οι γονείς του νεαρού με αγωνία,
τι μας ήθελαν οι γιατροί;
- Όχι δεν έγινε...μας προετοίμασαν όμως ότι θα συμβεί...
Έκλαιγαν, δεν είχα δει ποτέ στεγνά τα μάτια τους.
Η μητέρα ξέσπασε, φωνάζοντας, δεν θέλω να συμβεί
στο παιδί μου, δεν μπορεί...και κατέρρευσε, δεν ήταν
η πρώτη φορά... Αχ, αυτό το θαύμα...
Παραμονή Πρωτοχρονιάς...Στο σαλόνι της εντατικής,
περασμένη ώρα, μας άφησαν οι γιατροί εκείνη την βραδιά
παραπάνω, στην αρχή επέμεναν να φύγουμε...
αλλά τέτοια βραδιά... Έμειναν και κάποιοι συγγενείς μαζί μας...
Προσπαθούσαν, να πουν κάτι, να αλλάξουν κάπως
το βαρύ κλίμα... Ακούσαμε και για κάποιο άλλο τροχαίο...
Οι γονείς, του νεαρού, είχαν δεν είχαν επαφή με το περιβάλλον
Σε κάποια στιγμή εμφανίζονται μπροστά μας δύο γιατροί...
"Οι συγγενείς του νεαρού ..." είπαν το όνομά του.
Οι γονείς, πίστεψαν στο μοιραίο, όπως κι όλοι μας,
σωριάστηκαν... Η μητέρα κάτι ψέλλισε και ρίχτηκε
στην αγκαλιά του άντρα της, αδύναμη να κλάψει, να φωνάξει...
Οι γιατροί τους πλησίασαν, χαμογελούσαν...
περίεργο... όλοι είχαμε καταρρεύσει...
- Πάμε στο γραφείο, να συζητήσουμε, είναι ευχάριστα,
τα νέα, το παιδί σας ξύπνησε...
Σας ζητά... μάλιστα θυμήθηκε, το ατύχημα...
Γονείς, συγγενείς, φίλοι γίναμε ένα, μια τεράστια αγκαλιά,
κλαίγαμε από χαρά...
Κλαίγαμε, γιατί, έκλαιγαν και οι γονείς από χαρά...
Αγκάλιασαν κι εμένα, χωρίς να το καταλάβουμε, σχεδόν
γονατιστοί και οι τρεις βρεθήκαμε... Η μητέρα με κοίταξε:
- Κουράγιο, απόψε έγινε ένα θαύμα...
Το θαύμα, που δεν περίμεναν ούτε οι γιατροί...
Σηκώθηκαν, μας ευχήθηκαν και ακολούθησαν τους γιατρούς.
- Σας παρακαλώ, πηγαίνετε, σιγά σιγά στο σπίτι, ότι και να γίνει
θα σας ειδοποιήσουμε.
Ευχόμαστε με τον ερχομό του 2006, να γίνει άλλο ένα θαύμα.
Μας είπε ευγενικά ο εφημερεύον γιατρός.
Με τι συναισθήματα έφυγα;... χαράς για το θαύμα,
όπως οι ίδιοι γιατροί ονόμασαν, η εικόνα των γονιών,
όσα χρόνια κι αν πέρασαν, έρχεται στη μνήμη μου...
" Είδες, γίνονται θαύματα!"
Και με συναισθήματα φόβου, λύπης, για τον δικό μου άνθρωπο
σε λίγη ώρα έκλεινα τα αυτιά μου να μην ακούω
τα πυροτεχνήματα της αλλαγής χρονιάς...
Κάπου κάπου τα άνοιγα κι έλεγα, γίνονται θαύματα,
σήμερα έγινε ένα μπροστά μου...
Την ημέρα της Πρωτοχρονιάς, χτυπούσαν τα τηλέφωνα,
για χρόνια πολλά, από συγγενείς και φίλους,
που δεν ήξεραν για το τροχαίο...
Γιορτάζαμε και οι δύο κάθε Πρωτοχρονιά.
Ξημερώματα 2 Γενάρη... χτύπησε το τηλέφωνο...
Ένα θαύμα που περιμέναμε, δεν έγινε...
Δεν ήταν στο χέρι των γιατρών, δεν ήταν στο χέρι το δικό μας...
Όμως το θαύμα της ζωής το βλέπω κάθε μέρα... κάθε αυγή...
Γιατί η Ζωή, είναι το μόνο θαύμα που δεν μπορείς
να αμφισβητήσεις.
...............
- Είμαι η νέα ημέρα! Είμαι το Φως της Ζωής!
Δεν είμαι σαν τα πυροτεχνήματα Πρωτοχρονιάς,
που λάμπουν και σβήνουν.
Δεν είμαι σαν τα φώτα των πόλεων...
- Και πως είσαι;
- Να, όταν βρεθείς, μια νύχτα, μακριά απ' τα φώτα της πόλης,
σήκωσε το βλέμμα σου...
Το φεγγάρι, τα αστέρια... κοίτα πως λάμπουν...
Δεν φοβούνται, μη χάσουν το φως τους, την αυγή...
ΖΟΥΝ...!!! Αυτό είναι το θαύμα, να ΖΕΙΣ.
Να παίρνεις την κάθε στιγμή στα χέρια σου και να της δίνεις
ζωή! Γιατί και η δύναμη μας, αν τη πιστέψουμε, θαύματα κάνει...
Κράτησα για πάντα το φως αυτού του θαύματος στη καρδιά μου.
Για να μου θυμίζει ότι θαύματα γίνονται!
Κι από τότε, μπορώ, κάθε αυγή να τα ξεχωρίζω!
..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου