Μα οι μάσκες, εκείνες που φτιάχνει η ψυχή με ανθρώπων χέρια,
δεν χρειάζονται Απόκριες. Καθημερινή συνήθεια έγιναν.
Κι όταν στη Ψυχή, μια ρωγμή γεννιέται και μπαίνει λίγο Φως
Αυγής Αληθινό. Σκάβει, πληγώνεται, σκάβει με τα
γυμνά χέρια της, να πετάξει τις μάσκες.
Γυμνή να χωρέσει στη ρωγμή, να βγει στο Φως.
Κάπως έτσι ξεκινά η "Αποκριά" της Ψυχής
" Ξύπνησε...
Με το φώς της ημέρας είδε το είδωλό της στο καθρέπτη
της ουτοπίας της.
_ Αρκετά συνηθισμένη, μου φαίνομαι.
Σήμερα θέλω να γίνω μια σταλιά σημαντική βρε αδελφέ.
Στάθηκε στο καθρέπτη της, κατανάλωσε κρέμες, χρώματα...
Όχι, όχι το μακιγιάζ δεν ήταν αρκετό.
Βούτηξε τη πρώτη μάσκα.
_ Χμ, εντυπωσιακή! Αυτή λοιπόν, τέλεια κάλυψη
της συνηθισμένης εμφάνισής μου...
Τι πειράζει μια μέρα και εγώ με μεγαλοπρεπή εμφάνιση.
Έτσι θα γίνω πιο αρεστή, πιο ελκυστική, αφού έτσι με θέλουν
οι άλλοι! Μια δοκιμή βρε αδελφέ, μια δοκιμή, μια μέρα είναι.
Βγήκε.
Τα βλέμματα όλα στραμμένα επάνω της,
δεν ήταν "συνηθισμένη" Μα πόσο τραβούσε τη προσοχή!
_ Με μια μάσκα...κοίτα τη κάνει μια μάσκα!
Ψιθύριζε συνέχεια ικανοποιημένη.
Και το βράδυ όταν το όνειρο έβρισκε ρωγμή, έμπαινε με μάσκα.
Και όλα τα πρωινά έψαχνε τι μάσκα θα φορούσε.
Αρκεί να μην ήταν ο " συνηθισμένος" εαυτός της.
Μα και η ψυχή της, έχει ρωγμές και τρύπωσε μια ηλιαχτίδα φως
που έψαχνε κάτι αληθινό και "συνηθισμένο".
Πόση σκληράδα το ψεύτικο...
Άρχισε να αφαιρεί μάσκες, έβγαζε, έβγαζε ...
_ Μα που "καταχώνιασα" τον εαυτό μου;
Δεν τον βρίσκω πια ούτε εγώ η ίδια...
Το μόνο αληθινό ήταν το δάκρυ που κύλησε..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου