Της νύχτας το παράπονο
έχει μελαγχολία,
βιώνεις μέσα στ' όνειρο,
ανερμήνευτη ίστορία!
Απρόσκλητη ψευδαίσθηση,
σε δώσεις υποψίας,
σελίδες άγραφες λευκές
σκιές επιθυμίας!
Σε λάμψη το φεγγαρόφωτο κι αυτό
να σου θυμίζει, πως είναι ψέμα όλα αυτά
κι αρχίζεις να δακρύζεις!
Είναι δύσκολο να μπείς
στο ρόλο του ονείρου,
βιώνεις πως λυτρώνεσαι
στα φαντεζί τ ' απείρου!
Άδειασμα νιώθεις της ψυχής μοιάζει
εγκλωβησμένη, ταξίδι στ' ανεξήγητα
κι αρχίζεις να δραπετεύεις!
Σημάδια εγωισμού
η πλάνη με σκοτώνει,γλυκό είναι
το ξάφνιασμα το σώμα όμως κρυώνει!
Σαν χάιδεμα βροχής αφηρημένα θέλω
αγγίγματα ενοχικά, σ' απανεμιά προσμένω
μέθυσα στ' αυτονόητα
αμήχανα ταξιδεύω!
Σε μιά σου λέξη αφέθηκα πλατωνικά
σ' αγγίζω, αλόγιστα ξενύχτησα
το βλέμμα σου να ξεφύγω!
Υπέρβαση ήταν της στιγμής του ονείρου
ουτοπία ομίχλη που δεν
μ' άφησε λίγο στη φαντασία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου