Εγώ η βροχή... Θωμη Μπαλτσαβια.

Εγώ η βροχή στου κόσμου τις γωνιές γύρισα... 

είδα αγάπη στα μάτια ανθρώπων μα καμιά σαν τη δική σου...

αφουγκράστηκα έρωτες σαν σε στέγες βουρλίστηκα...

μα κανείς σαν τον δικό σου..

Εγώ η βροχή έγινα ζωή και ήρθα στη ζωή σου..

μέσα μου είπα θα ζεις πια κάθε ανατολή και δύση.. 

για μένα είπα θα κλαις πια και θα γελάς...

το βλέμμα σου σαν άγριο περιστέρι σαν με πρωτοκοίταξε... 

ροδοπέταλα πρωινά τα χείλη μου, το εξημέρωσαν 

σαν ταξιδευτές γενήκαν στην έκταση όλη του προσώπου σου..

γευτήκαν την πίκρα και ζάχαρη την μετουσίωσαν 

σε ένα κορμί ολόκληρο που έμοιαζε 

ξεβρασμένο θαλασσόξυλο σε ακτή απάτητη..

Εγώ η βροχή έζησα ουρανούς της γης πολλούς..

είδα λαχτάρα να φωνάζουν χέρια ανθρώπων 

μα καμιά σαν τη δική σου... 

αφουγκράστηκα αλήθεια σαν βουτούσα 

σε λακούβες ξεχασμένων δρόμων..

μα καμιά σαν τη δική σου..

Εγώ η βροχή έγινα ζωή και ήρθα στη ζωή σου...

μέσα μου είπα θα γεννιέσαι ..

θα πεθαίνεις..θα ανασταίνεσαι μετρώντας ήλιους..

γεμίζοντας φεγγάρια...για μένα είπα θα φυτεύεις λουλούδια...
η αγκαλιά σου με υποδέχτηκε σαν ηφαίστειο θυμωμένο..

τα δάχτυλά μου άγριες μαργαρίτες που σε αψήφισαν..

φυτρώσαν στις πλαγιές σου και σε κύκλωσαν..

άγγιξαν το χάος και το μεταμόρφωσαν σε παιδική ζωγραφιά 

σε μια ψυχή που έμοιαζε με στοιχειωμένο σπίτι...

Εγώ η βροχή..εγώ η ζωή..ζωή σου..