Το μεροκάματο είναι πικρό και δύσκολο
Ρωτάτε εμένα που το κάνω από μικρό παιδί,
Δίχως γονείς, με τρία αδέρφια
να αναστήσεις μέσα σε τούτη τη ζωή
Φτώχεια τεράστια περνάμε
Και από κανέναν δεν ζητάμε
Ειναι λίγοι που μας προσφέρουν
κάτι από καλοσύνη
και για δίκη τους ελεημοσύνη
Οι συγγενείς μας είναι μακριά
Δεν νοιάζονται για μας
Καμμία ευθύνη θέλουν στο λαιμό τους
Μας βλέπουν σαν ένα βάρος, μια θηλιά
Τα μικρότερα πάνε στο σχολείο
Το άλλο δουλεύει κοντά μου
μέρα νύχτα μόνο με ψωμί κ νερό
Τους νιώθω αυτούς που ζουν στην ξενιτιά
Πάνε να δουλέψουν ότι επάγγελμα
μια πόρτα τους προσφέρει
Ζουνε μόνοι χωρίς τους δικούς τους
με πόνο στην καρδιά
κομμένει με μαχαίρι
Το καλό είμαι στον τόπο μου
Τα αδέρφια μου κ εγώ μια γροθιά
Ποτέ κανένας δεν θα επιτρέψω να μας χωρίσει
Εγώ είμαι η ΜΑΝΑ τους και αδερφή
Αλίμονο σε εκείνον που θα σκεφτεί να τολμήσει
Έχουμε Τον Θεό που ποτέ δεν Θα μας Αφήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου