Καθε βραδυ με σκοτωνω με στυγνοτητα ..
Και καθε ξημερωμα με ξεγελαω οτι ειμαι ακομα ζωντανη.
Καθε βραδυ σε σημαδευω με ακριβεια και καθε πρωι,
φιλαω τις πληγες σου ευλαβικα.
Καθε μερα με ανασταινω μεθοδικα..
Με βγαζω στον κοσμο με τα ματια ανοιχτα και την ψυχη
δεμενη κομπο. Με ταιζω ελπιδα και με γεμιζω προσδοκια..
Για να αντεξω εως το βραδυ που με λαγνεια θα με κοψω
παλι κομματια.. Και θα με σκορπισω χωρις ενοχες..
Καθε μερα σε ξεθαβω και σε παιρνω μαζι μου ..
Σε βαφτιζω αγαπη ,σε φωναζω ετσι ,σε γεμιζω φιλια
και αγκαλιες .. Σε μυριζω ..σε γευομαι. Ως το βραδυ
που θα σε αφομοιωσω παλι μεσα μου ,θα χωρεσω εσενα ..
Πεθαμενο ηδη στο δικο μου αψυχο σωμα..
Δυο νεκροι σε καθε βραδυ μου..
Ενα βραδυ πρεπει να αποφασισω..
Ποιον θα αφησω απο τους δυο μας να ζησει..
Και ποιον θα χωρεσω στον ταφο της καρδιας μου..
Ενα βραδυ απο αυτα που θα ερθουνε..
Πρεπει να θυσιασω τον πιο αδυναμο..
Και να ελευθερωσω τον πιο δυνατο.
Αυτον που την επομενη μερα το πρωι ..
Δεν θα χρειαστει να ψαξει για το αλλο του μισο..
Αυτον που θα ειναι ολοκληρος νεκρος..
Και οχι σχεδον ζωντανος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου