Ποιος να μιλήσει για σένα γυναίκα,
που γεννας και γεννιέσαι μέσα απο μήτρα άκαρπων σιωπων.
Που χέρια λερωμένα απο αίμα και χολή σ αγγίζουν
πρωτού αγγιξεις στερημένες ηδονές.
Ποιος να μιλήσει για σένα πεταλούδα του νερού,
που τρυφερά μικρά χερακια αγκαλιάζουν το λαιμό σου.
Ζωή απ την ζωή σου. Ψυχή απ τα σπλάχνα σου.
Μοναδική ιέρεια, που ξέρεις καλά ν ανασαινεις
και να φυτρώνει νιοβγαλτο λουλούδι.
Ποιος να τολμήσει να μιλήσει γυναικα για σένα,
που προβαλλεις τα στήθη και ταιζεις ελάφια μωρά,
μα και φίδια που σαν μεγαλώνουν ,
στο λαιμό σου τυλίγονται και σε πνιγουν ,
τη στιγμή που η ματιά μελανιαζει και χάνεται.
Ποιος μπορεί να μη ζησει μαζί σου γυναίκα,
που εξαρτάται το φύλλο το πράσινο απο την
διψασμένη φροντίδα σου. Ποιο φιλί ν αμαρτήσει,
χωρίς να αγγίξει τα κοκκινα σου χείλη.
Γυναίκα εσύ. Σημάδι ουρανού και γης.
Λάμψη κι αστραπή της νεας ζωής
που κρεμιέται απ το νημα σου.
Προσκυνώ σε, Γυναίκα, και αφήνω τη φύση να γεννάται
και να πλάθεται μες στα κεντημένα σου χέρια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου