Θώμη Μπαλτσαβιά... Γυάλινες Λέξεις.

Λέξεις...γυάλινες λέξεις κι εγώ μια μια θα τις σπάω 

για να μείνουμε στη σιωπή.. στη μαγεία που κρύβει..

σ΄αυτά που αυτή πρεσβεύει..

άσε με να παραθέσω την ύπαρξή μου πάνω σου 

για να αφουγκράζομαι απλά το καρδιοχτύπι σου..

ποια λέξη να μου πει πιο πολλά; άσε με να λιώνω 

σαν τα τσίνορά σου χαιδεύουν το μάγουλό μου 

όπως ανοιγοκλείνουν και να σταλάζουν όσα 

τα μάτια σου έχουν να πουν...

ποια λέξη θα μπορούσε να το συναγωνιστεί αυτό;

κι όταν τις βλέπω τις λέξεις έτοιμες 

να κρέμονται από τα χείλη σου...προτιμώ να τις κλέβω 

με το φιλί μου..να τις καταπίνω πριν φτάσουν 

στα αυτιά μου..είναι πιο υπέροχα έτσι...

άσε με..άσε με να αναπνέω με τη δική σου αναπνοή 

κι έτσι δε χρειάζεται να πούμε κάτι...άσε με να ψάχνω 

κάθε απάντηση με τα χέρια μου να σε εξερευνούν..

να'ξερες πόσα λες σαν αναστενάζεις...πόσα σαν 

κουρνιάζεις στο σκοτάδι...

τούτα τα γυαλιά κόβουν πολύ...κάλλιο 

στη θάλασσα να τα πετάμε ..τούτα τα γυαλιά 

είναι ουτοπία κι εμείς έχουμε τη πραγματικότητα..

μη ζητάς μήτε εσύ λέξεις..πάρε εμένα..όπως είμαι..

είμαι ολάκερη μια λέξη ανείπωτη..δική σου...

άσε με να σπάσω τις άλλες...δεν έχουν νόημα...