Μια τέτοια επικίνδυνη γυναίκα ήμουν και εγώ.
Από εκείνες που σε αγαπάνε τυφλά, που χωρίς εγγυήσεις
πέφτουνε στο κενό δίχως ασφάλεια.
Από εκείνες που προτιμάνε να υποφέρουν, πάρα να πονέσεις
εσύ έστω και για ένα λεπτό.
Από εκείνες που τις αγαπάς πολύ, όσο είσαι αδύναμος
και μόλις δυναμώσεις τις αφήνεις κάτω και σπάνε
με θόρυβο σαν γυάλινες κούκλες.
Από εκείνες που σε πιστεύουνε με τα μάτια κλειστά,
σε εμπιστεύονται μονάχα με την αφή τους.
Μία τέτοια επικίνδυνη γυναίκα ήμουν και εγώ.
Δεν ζήτησα τίποτα να μου δώσεις αλλά είχα τα χέρια μου
ανοιχτά για να σε αγκαλιάσω.
Δεν ρώτησα να μάθω που είναι οι πληγές σου, για να σε
ξαναχτυπήσω, αλλά για να ξέρω που πονάς τα βράδια.
Δεν καθόμουνα ξύπνια τις νύχτες για να κοιτάζω τα αστέρια,
αλλά για να μετράω τις ανάσες σου.
Δεν υπολόγιζα ποτέ την απόσταση ανάμεσα μας μήπως πέσω
και πονέσω εγώ, αλλά για να καταλάβω εάν αντέξεις εσύ.
Έμαθες τώρα πόσο επικίνδυνη είμαι λοιπόν για μένα την ίδια;
Κάνω κακό στον εαυτό μου μήπως προλάβει κάποιος άλλος
και πάρει την θέση μου.
Δεν προστατεύομαι και κρυώνω μήπως χρειαστείς
ένα κομμάτι σάρκα εσύ για να σκεπαστείς.
Δεν σκέφτομαι μήπως πονέσω, αλλά μήπως
σε λερώσω όταν ματώσω.
Άσε με λοιπόν να ζω έτσι επικίνδυνα εγώ και γύρισε πίσω
στην σιγουριά της μοναξιάς σου εσύ.
Εγώ έχω μάθει να υποφέρω, να τσακίζομαι αλλά
να μην χτυπάω κανέναν.
Εσύ έχεις μάθει να τσαλακώνεις ότι σε αγαπάει και να το βάζεις
στο συρτάρι της λησμονιάς.
Άφησε με να σε αγαπάω επικίνδυνα.
Μόνο έτσι μπορώ να αντέξω να αγαπάω.
Όλα τα υπόλοιπα είναι βαρετά, είναι ρουτίνα και εγώ
δεν είμαι γυναίκα της λογικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου