Περάσανε χρόνια πολλά,
μα δεν σε ξέχασα στιγμούλα.
Να κλαις για κάποιανε μικρούλα,
σε μιας ταβέρνας τα σκαλιά
Το βήμα τάχυνα μονάχα,
μη και σκεφτείς πως σε κοιτώ.
Λες κι ήθελα να σου κρυφτώ,
πως δεν κατάλαβα έκανα τάχα.
Δευτέρας κρύο πρωινό,
σε είδα στην Θεσσαλονίκη.
Τις μύξες σκούπισες με το μανίκι,
ενώ κοιμόσουν στον σταθμό.
Τα βλέμματα ανταμώσαμε
μα δεν αλλάξαμε κουβέντα,.
Κάτι μουντζούρωνες σε μιαν ατζέντα,
παράξενα κι οι δυο μας νοιώσαμε.
Στην Νάουσα ένα καλοκαίρι,
σε κάμπο με ροδακινιές.
Γεμάτος χνούδι και βρωμιές,
έσπρωχνες τον ιδρώτα με το χέρι.
Στην πόλη κίνησες να πας,
με μια κλεμμένη μηχανή.
Πεθύμησες να πιεις κρασί,
χαρούμενος να περπατάς.
Μετά απ’ αρκετό καιρό,
σε συναντάω στην Αθήνα.
Αγκαλιασμένο με μια Ζήνα,
να της φωνάζεις σ’ αγαπώ.
Καθόσασταν σ’ ένα παγκάκι,
ζήλεψα εκείνη την στιγμή.
Ήτανε τόσο τρυφερή,
Μετά από Κέρκυρα και Σαντορίνη,
περνάς από την Ρόδο και την Κω.
Φοράς κουστούμι σταυρωτό,
δεν θες απ’ τα παλιά κάτι να μείνει.
Σε κόντεψα να σου μιλήσω,
για να σου πω πως σε θαυμάζω.
Μαζί σου πως κι εγώ αλλάζω,
και προσπαθώ αλλιώς να ζήσω.
Στάθηκες κείθε σκυθρωπός,
με κοίταξες με ειρωνεία.
Στο βλέμμα είχες απορία,
στα μάτια άστραφτε ο θυμός.
Μεσ’ την ομίχλη στην βροχή,
σε ανταμώνω στο Λονδίνο.
Σκυμμένο σ’ ένα κομοδίνο,
στιχάκια έγραφες σ’ ένα χαρτί.
Στο Λίβερπουλ φεύγω να πάω,
μου είπες με κοφτή φωνή.
Νοιώθω σαν λεύτερο πουλί,
μονάχος μου όταν πετάω.
Στο Άμστερνταμ το χιονισμένο,
σε ένα κόφυσοπ μικρό.
Του Μαρακές ζητάς ποτό,
γιατί σε κάνει ευτυχισμένο.
Μέσα σ’ εκείνη την θολούρα,
φαντάζεις χαμογελαστός,
μέσα σου όμως θλιβερός,
είναι ο πόνος κι η σκοτούρα.
Και στου Μονάχου μπυραρία,
κάθεσαι μέσα σκεπτικός.
Στράφι πως πέρασε ο καιρός,
αναλογιέσαι με πικρία.
Ποτά, μεθύσια και κραιπάλη,
χρόνια και χρόνια στα χαμένα.
Με αποτέλεσμα κανένα,
ξανά στα ίδια μέρη πάλι.
Λυπάμαι που θα σου το πω,
εδώ πρέπει να σε αφήσω.
Για πάντα θα σε χαιρετήσω,
άλλονε έχω εγώ σκοπό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου