Απάνεμο αγκυροβόλι... Νέλλη Κουμεντάκη.

Θα βρεθούμε

ξανά στη φαντασία

του ονείρου, στις κρυφές

αυταπάτες θα χαθούμε τ' απείρου!

Θα βρεθούμε

ξανά να ξεχαστούμε

στα θέλω, να μιλούν

οι αλήθειες μας, σαν

και τότε προσμένω!

Κι αν ντύθηκαν

οι δρόμοι με κίτρινα φύλλα,

του φθινόπωρου η ζάλη,

θυμίζει ουτοπία!

Θα βρεθούμε ξανά

στην ανυπαρξία του οκτώβρη,

μακριά απο θύελλες,

σ' απάνεμο αγκυροβόλι!

Θα βρεθούμε

ξανά ν' ονειρευτούμε

στιγμές, σ' ανείπωτες ώρες

να μου λες πως με θες!

Θα βρεθούμε

ξανά στους ψίθυρους

της ψυχής μας, στους ανθούς

του οκτώβρη, στο ψιχάλισμα

της ζωής μας!