Παρελθόν... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Ξέθαψες τη στολή από τη ντουλάπα σου...τη γνωστή στολή και

τη φόρεσες..ντύθηκες παρελθόν για ακόμη μια φορά..

καμαρώνεις στον ίδιο καθρέφτη μα ραγίζει στη θέα σου..
για κάποιο λόγο δε σου κάνει ωστόσο τούτη η στολή λες και δεν

υπήρξε ποτέ δική σου..απορείς; εγώ καθόλου..

δεν είσαι παρελθόν... δε θα γίνεις ποτέ..βγάλτην..

πως αντέχεις το θέαμα που παρουσιάζεις; δε μπορεί να σου

προσφέρει αυτό που θες αυτή η στολή...δε μπορεί να με νικήσει..
ίσως δεν με ξαναδείς μπροστά σου..ε και; αυτό θαρρείς είναι

αρκετό; ίσως δε με ξαναγγίξεις..και τι; φρονείς ότι θα γλιτώσεις;

παρελθόν θα'σαι όταν θα μπορείς αβασάνιστα να κοιμηθείς

δίχως να αποζητάς τη μυρωδιά μου με τρέλα..

κι αυτό είναι αδύνατο...όταν δε θα ψάχνεις τα χέρια μου

πάνω σου..όταν θα αντέχεις να κοιτάξεις την πανσέληνο χωρίς

να βλέπεις τη μορφή μου..

παρελθόν θα γίνεις όταν θα με αναζητήσεις μέσα σου και δε θα

με βρεις..απίθανο δε νομίζεις; όταν δε θα διψάς για τα χείλη μου

πες μου:πόσο πιθανό είναι αυτό; πόσο πιθανό είναι να ακούσεις

τη βροχή και να μη με δεις μπροστά σου; βγάλτην...θα σε πιάσει

ασφυξία οσονούπω...ο ήλιος θα κρυφτεί αν έτσι σε δει..κάψτην..

στην ίδια φωτιά που σε καίει.. εκεί θα'μαι..μην καθυστερείς..

βγάλε αυτή τη στολή..άσε το δάκρυ να κυλήσει να'ρθει σε μένα..

τι το κρατάς; σε έχω πεθυμήσει...κοιμήσου..θα'ρθω στα όνειρά

σου γιατί με έχεις πεθυμήσει κι εσύ... βγάλτην.. μη σε αντικρύσω

να τη φοράς γιατί θα ντυθώ εγώ έτσι αυτή τη φορά..