Δεν ξέρω αν είναι οι στάλες
της βροχής που τις ακούω
να πέφτουν σιγανά στον τσίγκο
της παλιάς υδροροής ή το γκρίζο
χρώμα του ουρανού ,μαζί με το θολό τοπίο
της καλοκαιρινής βροχής που με κάνει
αυτό το δειλινό να μελαγχολώ!
Δεν την φοβάμαι την βροχή μου
αρέσει όμως σήμερα νοιώθω αλλιώς.
Χαζεύω τις σταγόνες της που
πέφτουν πότε δυνατά και πότε
χαμηλά και τρέχουν και κυλούν
σαν την ζωή μου!
Νομίζω πως ταξιδεύω
μαζί της στα ανεξερεύνητα
μονοπάτια της ζωής μου
που ποτέ δεν θέλησα να
ψάξω να τα βρω!
Οι σκέψεις μου νοσταλγικές
με παρασέρνουν σε θολά
συναισθήματα και η βροχή
θαρρείς πώς μου μιλάει!
Γίνεται μελωδία που με μαγεύει,
με μεθάει και με αγκαλιάζει
από ένα σωρό αναμνήσεις που
αγάπησα τις όμορφες στιγμές
που είναι πάντα στο μυαλό
αλλά τώρα είναι πια
πολύ μακριά μου.!
Μυρίζω την βροχή που πέφτει
στο χώμα και την ρουφάει σαν
ένα ερωτικό φιλί.
Τρέχει γρήγορα όλο και πιο γρήγορα
λες και διαβάζει την τρελή σκέψη
που μου περνάει από το μυαλό και
θέλει να την φτάσει!
Διάπλατα την πόρτα ανοίγω
καί ξυπόλητη στο λασπωμένο
χώμα λυκνίζω τό κορμί μου
που παραδίδεται στη μουσική
της σταγόνας της!.
Δρόσισε και ξέπλυνε το πρόσωπο μου
και την ψυχή από την μελαγχολία.
Χαμογέλασα μαζί της , στάθηκα
δίπλα της και προχώρησα δεν ξέρω
για που ,το σίγουρο όμως είναι πως πήρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου