Μικρό μυαλό,αλλόκοτο,
ολότελα μονάχο,
ανήσυχο διαβαίνει
στην απάθεια των καιρών!!
Σκαλώνει στης ευπρέπειας
το γκρίζο μαύρο βράχο,
ακροβατεί στις άκρες
γκρεμισμένων λογισμών..
Γυρνάει και κοιτάζει
εκστατικό,γοητευμένο,
τους κήπους τους γεμάτους
ανθισμένες λεμονιές!!
Εφτασε εκεί κατάκοπο
και καταιδρωμένο,
αναζητώντας τις παλιές,
γνωστές του γειτονιές!!
Σε κείνες,δεν υπήρχαν
κλέφτες και φονιάδες,
υπήρχανε μονάχα
τα κοπάδια απ΄τα παιδιά!
Υπήρχανε αυλές,
που με μεράκι φρόντιζαν μανάδες,
υπήρχε τόση αγάπη,
Αυτά που τώρα βλέπει,
είναι άραγε αλήθεια;
Μαλλον φαντάσματα,
οράματα του νου.
Οι ανθισμένες λεμονιές
κι οι κήποι παραμύθια!
Ανοίγει μάτια και πονά
στη θέα τ'ουρανού..
Μαντρότοιχοι και σίδερα,
μπετόν και πεζοδρόμια,
παράθυρα και πόρτες σφαλιχτά,μανταλωμένα..
Μικρό ανήσυχο μυαλό
που περπατάς σ'ονειροδρόμια!
Και ζωγραφίζεις με το χέρι
σε πατζούρια γαριασμένα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου