Με παραμύθια μ’ είχαν νανουρίσει
μες στα σκοτάδια να μαι γενικός
το είναι μου μη τύχη και ξυπνήσει
να είμαι πάντοτε σκυφτός και βολικός
την σκέψη μου την θέλανε δεμένη
τα μάτια μου τα κράταγαν κλειστά
ο άρχοντας να λύνει και να δένει
Τον κάτω κόσμο τώρα βλέπω και δακρύζω
που πήγαν τόσα χρόνια δεν γνωρίζω
κι εσύ πατρίδα μου στα ίδια τα δεσμά
πως στέρεψε της γνώσης σου η βρύση
χαρά σ’ αυτόν που θα τα ιστορίσει
προτού του κόψουν και εκείνου την λαλιά
Της λύπης είμαι τώρα αηδονάκι
να μαι χαμένο μέσα στις σιωπές
του μισεμού σου πήρα το φαρμάκι
που μου χαρίσαν οι πατρώνοι κι οι ληστές
που ‘ναι ο Σωκράτης και ο Θουκυδίδης
ο Πλάτων και ο Λίνδιος σοφός
χαμένο το χρυσό σου αντικλείδι
πως να γυρίσει με σκοτάδια ο τροχός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου