Ο μικρός μπρούτζινος καθρέφτης... Βάσω_Κανιώτη.

Στον άσπρο τοίχο της κάμαρας στέκετε κρεμασμένος ένας μικρός

μπρούτζινος καθρέφτης. Πάντα εκεί στεκόταν, απο χρόνια.

Αλλά εκείνη έκανε πως δεν τον βλέπει.
Τον προσπερνούσε τάχα αδιάφορη, κι ας αντανακλώνταν

στο γυαλί του κάθε κίνηση της καθημερινότητάς της.

Σήμερα περνώντας απο' κει άφησε ένα φευγαλέο βλέμμα

στο είδωλο που στεκόταν απέναντι της. Έκανε να φύγει,

μα κοντοστάθηκε, έπρεπε κάποια στιγμή να γνωριστεί με την

γυναίκα που τόσο καιρό απέφευγε.

Ας γινόταν σήμερα αυτό.

Πλησίασε το γυαλί και άφησε μια βαριά ανάσα να βγεί

απο το στόμα της, ο αναστεναγμός της θόλωσε το τζαμί

και η γυναίκα χάθηκε για λίγο. Λίγα δευτερόλεπτα περάσαν

και η γυναίκα ήταν ξανά εκεί, απέναντι της, έτοιμη να μιμηθεί

όλες της , τις εκφράσεις.

Όχι! Δε μπορεί να είναι αυτή το είδωλο της.

Αυτή έχει ρυτίδες στο μέτωπο, έχει ζαρωμένα μάγουλα και

μαύρους κύκλους κάτω απο τα μάτια.

Έχει άσπρες τούφες στα μαλλιά της και ο λαιμός της

έχει γεμίσει ελιές και κόκκινες αυλακιές.

Σηκώνει τα χέρια της στο πρόσωπο της και κάνει πως ισιώνει

τις ζαρες του. Τα χέρια της, τα άλλοτε κρινοδάχτυλα της,

πως γέμισαν τόσες φλέβες πεταγμένες;

Κι αυτά τα καφέ σημάδια, είναι λένε του χρόνου το αποτύπωμα

που επιδεικτικά αφήνει επάνω σου τονίζοντας την παρουσία του.

Δε το γνωρίζει αυτό το πρόσωπο, δεν την θυμάται αυτή τη

γυναίκα. Της μοιάζει όμως. Έχουν το ίδιο μπλέ στα μάτια τους.

Νιώθει οτι κάτι μέσα της κλαίει, κάτι μέσα της πενθεί.

Όχι τόσο για τα χρόνια που έφυγαν κι άφησαν το αυστηρό

στίγμα τους επάνω της αλλά για την ψυχή

της που νιώθει ακόμη τόσο νέα. Ποιός την εγκλώβισε σ' αυτό

το γερασμένο σώμα; Θέλει πολλά να κάνει ακόμη, έχει πολλά

κατά νου της να ζήσει. Ακόμη σχεδιάζει, ακόμη ονειρεύεται!

Μα ,ο αδίστακτος χρόνος, στενεύει τα περιθώρια της

κάθε μέρα που ξημερώνει, βάζει αυτός τους όρους

στα σχέδια της, αυτός χτίζει τον τοίχο που φυλακίζονται

τα όνειρα της και αυτός περιορίζει τις ακάλυπτες ανάγκες της..

<<Δε μένει πολύ ακόμα..>> σκέφτηκε, στην ηλικία που είναι πια

δεν μένει χρόνος για εκπτώσεις σ' αυτά που θέλει και σ' αυτά

που αισθάνεται. Πάντα τα ζούσε όλα στο μέγιστο βαθμό

με όλη την ένταση που εκείνα της προσφέρουν, κι αυτό θα

συνεχίσει να κάνει και τώρα. Δεν θα σταθεί σε δυο-τρείς αγενείς

ρυτίδες που κάθησαν στο μέτωπο της χωρίς να την ρωτήσουν.

Μπορεί το σώμα της να μοιάζει ανήμπορο μα η καρδιά της δεν

διαφέρει σε τίποτα απο την καρδιά ενός έφηβου κοριτσιού,

που ανυπομονεί για το καλοκαίρι που θα ρθει, που μελαγχολεί

τα φθινόπωρα, που λαχταρά συντροφιά τους κρύους χειμώνες

και την άνοιξη διακατέχεται απο πλήθος ερωτικών διαθέσεων.

Σήμερα πρέπει η ψυχή της να συμφιλιωθεί με την όψη της.

Ξεχωριστές οι ομορφιές τους, μα και οι δυο πανέμορφες!

<<Ηρέμησε κούκλα μου>> είπε στην ψυχή της..

Μαζί πορευτήκαμε μια ολόκληρη ζωή. Μαζί και ως το τέλος.

Μη πτοηθείς απο λίγες κακόβουλες ζάρες που χάραξαν

το δέρμα μου. Εσύ ψυχή μου να κρατάς τη νιότη σου.

Να σχεδιάζεις.. Να ελπίζεις.. Να ονειρεύεσαι...

Και μην ξεχνάς να διατηρείσαι όμορφη για να αντικατοπτρίζεται

η δική σου ομορφιά στην δική μου γερασμένη όψη.

#Βάσω_Κανιώτη