Για όλες τις κακοποιημένες Αλίκες αυτού του κόσμου... Βάσω Κανιώτη.

Γνώρισα κάποτε μια Αλίκη που έζησε για χρόνια στην χώρα των

τραυμάτων. Ματωμένα τα χρόνια της έβαψαν με κόκκινες

κηλίδες αίματος όλη της την ζωή.

Ήταν μια ακόμη Αλίκη μέσα στις τόσες βασανισμένες Αλίκες.

Της γρατζουνούσαν οι ανάσες τον λαιμό να βγουν κι αφού δεν

έβρισκαν διέξοδο από το φιμωμένο της στόμα έβγαιναν σαν

καυτοί καπνοί από την μύτη της.

Ήταν μια ακόμη Αλίκη μέσα στις τόσες Αλίκες

με ταμωβ σημάδιακάτω από τα μάτια.

Ενίοτε και μαύρα.. Ενίοτε και κόκκινα.

Ταγμένη σε μια ζωή που δεν επέλεξε, σ΄ένα ρυτιδιασμένο

πρόσωπο ζωγραφισμένη όλη η οργή του κόσμου.

Θυμός και πίκρα και παράπονο συνάμα κρεμόταν απ τα

σκισμένα της χείλη. Ένα ανθρώπινο όν βιασμένο ψυχή τε και

σώματι από κάποιον που δε θύμιζε στο ελάχιστο άνθρωπο.

Συμβία ενός τυραννικού καθεστώτος, με καταπατημένα τα

δικαιώματα της κάτω απο σκληροτράχηλες παλάμες.

Η φωνή της κλάμα γοερό κι οι συλλαβές της από αγκάθια

καμωμένες.Τα δάχτυλα της σφιγμένα σε γροθιές.

Έκρυβε στις χούφτες της την αντοχή δέκα ανθρώπων.

Το βλέμμα της εχθρικό πια, θύμιζε εκείνου του κατατρεγμένου

από άπονους κυνηγούς ζώο. Και η ψυχή της μαύρη, σκοτεινή,

ακόνιζε τα νύχια της να φτάσει στο ανεπανόρθωτο.

Κάποιος της μίλησε μια μέρα για τα δικαιώματα της κι εκείνη

του αποκρίθηκε πως δικαιώματα έχουν μονάχα οι δυνατοί

εκείνοι που αντέχουν να σκοτώνουν ψυχές για να επιβληθούν,

εκείνοι που θρέφονται από δάκρυα μελανιασμένων ματιών

και γιγαντώνονται ποδοπατώντας την δική σου ύπαρξη.

Αυτός που έπλασε αυτόν τον κόσμο αμέλησε να τους κάνει όλους

ισχυρούς κι έτσι οι ανίσχυρες Αλίκες πορεύονται με τραύματα

που αιμορραγούν κάτω από κακοφθαρμένα ρούχα.

Πόσο θα ήθελε να κλέψει λίγα ασφαλή λεπτά από τον χρόνο

εισπνέοντας λίγη ξεγνοιασιά .

Πόσο θα ήθελε να πάψει να την πονά εκείνο το μωβ σημάδι

στο μπράτσο της.

Πόσο την ζήλευε η Αλίκη την συνονόματη της, που έζησε στην

χώρα των θαυμάτων,πόσο πολύ την είχε μιμηθεί στα όνειρα της.

Πόσο πολύ θα ήθελε να ήταν σαν κι αυτή,

ποιός να σκότωσε άραγε το δικό της παραμύθι;

Τα χρόνια περνάνε και η Αλίκη γερνάει με το ίδιο σακατεμένο

πρόσωπο κι αυτά που κάποιοι ονομάζουν ανθρώπινα δικαιώματα

σβήστηκαν από το λεξιλόγιο της.

Τα χρόνια περνάνε κι οι πονεμένες Αλίκες πληθαίνουν.

Μα, εγώ, αλλά κι εσύ ας δώσουμε υπόσχεση τιμής να

αγωνιζόμαστε απ το δικό μας μετερίζι να μην πονέσει

καμιά Αλίκη ξανά σ΄αυτόν τον κόσμο. Για μένα.. Για σένα..

Για όλες τις κακοποιημένες Αλίκες αυτού του κόσμου!

...Βάσω Κανιώτη...