Αισθάνομαι συνεχώς ότι δε προλαβαίνω..
Μη με ρωτήσεις τι, δεν ξέρω να σου πω...
Νιώθω να ασφικτυώ ανάμεσα από δείκτες
και απειλητικά δευτερόλεπτα..
Το ρολόϊ του τοίχου είναι ο χειρότερος εχθρός μου..
Ένας μεγάλος είρωνας καρφωμένος συμμετρικά με το ταβάνι,
διακοσμεί τον χώρο μου..
Δεν μου φτάνουν οι μέρες, νιώθω ελάχιστα τα λεπτά της ώρας
και οι εποχές του χρόνου είναι τόσο λίγες..
Πως θα προλάβω όσα ονειρεύομαι;
Νιώθω σαν κάτι να κυνηγάω κι αυτό να απομακρύνεται..
Ένα βήμα μπρος εγώ, δύο βήματα πίσω εκείνο..
Μα, αυτό σε κάνει να προχωράς, θα μου πεις..
Ναι! Μα, με λυπεί που δε θα μπορέσω ποτέ μου να τ' αγγίξω..
Έκαψα όλα μου τα ημερολόγια,σαν αντίδραση στις λίγες μέρες
του μήνα, στους λίγους μήνες του έτους..
Κι όσο διαρκούσε η φωτιά γέμιζα ευτυχία νομίζοντας
ότι νίκησα τον χρόνο..
Κι αφού ξεμπέρδεψα με τα ημερολόγια έπιασα τα ρολόγια..
Μικρά κρυσταλλάκια και δείκτες κομμένοι στα δύο
εκσφενδονίζοταν παντού..Και γελούσα..
Γελούσα με πάθος που διέλυσα κι αυτόν τον εχθρό..
Όμως ξημέρωσε..
Και το ξυπνητήρι χτύπησε ακριβώς την ώρα που το είχα διατάξει
να χτυπήσει, κι ήταν εκείνο που γελούσε τώρα με μένα..
Ποιος μπόρεσε, καλή μου, να νικήσει τον χρόνο;
Όσες φωτιές κι αν βάλεις, όσους δείκτες κι αν κόψεις στα δύο,
πάντα θα βρίσκεται ένα ξυπνητήρι να σου υπενθυμίζει
ότι τον χρόνο δεν τον νίκησε κανείς, και πως
κάθε ξημέρωμα ενός ξυπνητηριού θα γίνεσαι υπηρέτης..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου