Περάσαν μέρες
τώρα πιά που δεν μιλάμε.
Μιά αναπαράσταση
στο έγκλημα...και πάμε.
Όλα νεκρά ένα γύρω,
πεθαμένα.
Μιά κιμωλία
σημαδεύει τα χαμένα.
Γύρω φωνές
και ουρλιαχτά μες στο σκοτάδι.
Δεν με αγγίζει
τώρα πια δικό σου χάδι.
Σαν σε τροχαίο
δυό κορμιά χωρίς ζωή.
Κρύβονται πίσω
απ' όλα τα γιατί.
Κι όμως το ξέρουν πιά
πολύ καλά κι οι δύο.
Έφυγε η αγάπη βιαστικά
με κάποιο πλοίο.
Τώρα στα μάτια τους
σκοτάδι μόνο έχει.
Και στην καρδιά τους πιά
αισθήματα δε βρέχει.
Μα μιά εικόνα
στο μυαλό μου κάνει κρότο.
Σαν πυροτέχνημα
φωτίζει όλον τον τόπο.
Ένα μικρό
μα τόσο απέραντο ζεστό.
Ένα κρυμμένο
στων χειλιών σου σ' αγαπώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου