Νύχτες λευκές δίχως εσένα,
ακοίμητες, και εσύ μακριά,
και εγώ εδώ ακοίμητος φρουρός
της αγνής ψυχής μου
που τόσο πολύ σ’ αγάπησε...
Αυτής που δεν ερωτεύτηκε ξανά
έμεινε πιστή σε σένα
και ας είσαι τώρα μόνο όνειρο
πεθυμιά ψυχής, ελπίδα...
Αλήθεια πως σου ακούγεται
αυτός ο όρκος;
«Αρνούμαι να κοιμηθώ
δίχως την καληνύχτα σου,
αρνούμαι να αγαπήσω ξανά
αγαπώ μόνο εσένα»...
Αργεί να έρθει το πρωί
και οι νύχτες της απουσίας σου
τώρα που έφυγες,
ατέλειωτες, αξημέρωτες...
Δεν αντέχω να σε καρτερώ
άυπνος μέχρι το πρωί
μ’ έπιασε το παράπονο
από την ατέλειωτη αναμονή...
Άραγε τι; άραγε πως;
Δεν ξέρω απλά περιμένω...
Νύχτες λευκές ακοίμητες
νύχτες παραπονεμένες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου