Σ' απαρνιέμαι δρόμε
δεν μπορώ να σε βαδίσω
πηγαινοέρχομαι στο σώμα μου
συλλαβίζω τους παλιούς καιρούς
μ' όλο το σκοτάδι
στον πλου της θλίψης.
Κι εσύ να απουσιάζεις
απ' τα πρωινά
κι όλα τα λόγια
να σκοτώνονται μεταξύ τους.
Μα είσαι στο δάσος που φεύγει
τις νύχτες και ξενυχτά στην θάλασσα.
Πότε να προφτάσεις να μου δώσεις
το κόκκινο θαύμα...
Γι αυτό γκρεμίζεται το γέλιο μου
κι αντιστέκεται στα κύματα του φωτός.
Κι αυτή η άπρεπη βροχή
δεν μ' αφήνει να στεγνώσω
να ξεκολλήσω απ' το υπόγειο κλάμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου