Και τώρα που είμαστε ίσα και κλείσαμε τον κύκλο μας,
θα σου πω δύο λόγια. Δεν θα τον έχω εγώ ποτέ, αλλά, ούτε
και εσύ όμως. Δεν είναι πιά ο έρωτας της ζωής σου, αλλά ούτε
και ο δικός μου θάνατος. Δεν πονάω πιά, οι ουλές μου
γιατρεύτηκαν, τα μάτια μου άνοιξαν, τα χέρια μου ξεπλύθηκαν
από τα αίματα, ο τάφος που με έριξε είναι άδειος.
Επέζησα και εγώ, όπως κατάφερες και εσύ κάποτε.
Σε ζήλευα πολύ, όχι όμως όταν ήσουν μαζί του, αλλά όταν
έπαψες να είσαι και προχώρησες, ενώ εγώ παράπαια
δίπλα του, δίχως ταυτότητα και αντοχές.
Μου έφτανε που ήμουν κάτι στην ζωή του.
Έστω και κάτι αδιόρατο, ακαθόριστο.
Και όσο εσύ έφευγες και συνέχιζες την ζωή σου,
τόσο σε ζήλευα, ενώ εγώ προσπαθούσα να ξεπλύνω
από πάνω μου αυτόν τον ιό που είχε ποτίσει το είναι μου.
Ναι σε ζήλευα, όχι γιατί κάποτε κοιμήθηκες μαζί του, αλλά γιατί
κατάφερες και έμαθες στα χέρια σου να μην τον αγγίζουν πιά,
ενώ τα δικά μου έχασκαν άδεια μακριά του. Ήμουν απλά κάτι
στην ζωή του, όχι τα πάντα, αλλά προτίμησα αυτό, από το να
κοπώ στα δύο και να χωρίσω την καρδιά μου από το σώμα μου.
Ήμουν πάντα δίπλα του αλλά και πουθενά, την στιγμή που εσύ
έφτιαχνες πάλι την ζωή σου, εγώ δεν είχα τη δύναμη να
σηκώσω το χέρι στο τραπέζι με δύναμη και να πω τέρμα.
Ήμουν ένα άβουλο πλάσμα που ένιωθε ευχαρίστηση
μόνο και μόνο από την ύπαρξη του στη ζωή μου.
Για μένα δεν με ένοιαζε ποτέ.
Κι όμως, τις στιγμές της απόλυτης ειλικρίνειας μου, ήθελα
να σου πω ότι σε θαύμαζα, που κατάφερες και έφυγες μακριά.
Τώρα λοιπόν που οι πληγές μου σταμάτησαν να ουρλιάζουν,
που το αίμα πάγωσε στις φλέβες μου και δεν τρέχει ζεστό,
που εκτός από την λύπη μου συστήθηκα και με την
απογοήτευση μου, τώρα μπορώ να σου πω ένα ευχαριστώ.
Ευχαριστώ που με άφησες κάποτε με τον δικό μου έρωτα και
έφυγες με τον οποιοδήποτε τρόπο, γιατί εάν ήσουν ακόμα
κοντά του δεν θα είχα βρει ποτέ την δύναμη να φύγω εγώ.
Δεν θα είχα βρει ποτέ τα κλειδιά να ανοίξω την πόρτα
και να την χτυπήσω με δύναμη πίσω μου.
Δεν θα είχα νιώσει ποτέ την αφόρητη δυσαρέσκεια
να με τυλίγει. Δεν θα τον είχα αποκαθηλώσει ποτέ.
Θα ήταν πάντα για μένα το άπιαστο όνειρο και όχι το τέλος
ενός εφιάλτη. Θα ήταν πάντα ένα απωθημένο
και όχι μια πληγή που έκλεισε.
Κι όμως, τις στιγμές της απόλυτης ειλικρίνειας μου, ήθελα
να σου πω ότι σε θαύμαζα, που κατάφερες και έφυγες μακριά.
Τώρα λοιπόν που οι πληγές μου σταμάτησαν να ουρλιάζουν,
που το αίμα πάγωσε στις φλέβες μου και δεν τρέχει ζεστό,
που εκτός από την λύπη μου συστήθηκα και με την
απογοήτευση μου, τώρα μπορώ να σου πω ένα ευχαριστώ.
Ευχαριστώ που με άφησες κάποτε με τον δικό μου έρωτα και
έφυγες με τον οποιοδήποτε τρόπο, γιατί εάν ήσουν ακόμα
κοντά του δεν θα είχα βρει ποτέ την δύναμη να φύγω εγώ.
Δεν θα είχα βρει ποτέ τα κλειδιά να ανοίξω την πόρτα
και να την χτυπήσω με δύναμη πίσω μου.
Δεν θα είχα νιώσει ποτέ την αφόρητη δυσαρέσκεια
να με τυλίγει. Δεν θα τον είχα αποκαθηλώσει ποτέ.
Θα ήταν πάντα για μένα το άπιαστο όνειρο και όχι το τέλος
ενός εφιάλτη. Θα ήταν πάντα ένα απωθημένο
και όχι μια πληγή που έκλεισε.
Να είσαι πάντα καλά Γιάννη μου.. 🌺
ΑπάντησηΔιαγραφή