Στρέμματα προσευχής
Χιλιόμετρα γεύσεων
Όαση ναφθαλίνης τα μπαούλα
με τα κολαριστά της γιορτής
Οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας
Στην αυλή με το πηγάδι
Τις νύχτες έβλεπα εγώ πάνω στη διάφανη καρδιά σου
Τρία φυλαχτά τατουάζ
Την Κυριακή με περίμενε πάντα η λευκή
σατέν κορδέλα και τα ολόλευκα σοσόνια μου
Όλα μαγικά στη θέση τους
Και πάντα εδώ να παραμονεύει η ανησυχία
Γνώριζες τις ζαβολιές μου
Οσμιζόσουνα τις λύπες μου
Μάντευες τους πόνους μου
Αντιλαμβάνεσαι πότε υποκρίνομαι την ευτυχισμένη
Και μ'αφήνεις να σε ξεγελάω μαμά
Και όταν χάνομαι από προσώπου γης
Στα έγκατα σε βρίσκω μπροστά μου
Με διαβάζεις σαν ανοιχτό βιβλίο
Κι ας σου δείχνω το χρωματιστό μου εξώφυλλο
Για να μην ανησυχείς
Σε κλείδωνα έξω...
Θέλω να μείνω μόνη μου σου έλεγα δυνατά
Να περπατήσω στους απέραντους
μοναχικούς μου αμμόλοφους
Να ξεχαστώ στους μονολόγους μου
Να χαθώ στα σκοτεινά πάρκα
Των επιθυμιών των παθών και των φόβων μου
Να βγω στις απέραντες λεωφόρους των σκέψεων
Να οδηγήσω
Να προσπεράσω
Να συγκρουστώ
Να περάσω στο αντίθετο ρεύμα
Να ριψοκινδυνέψω
Και να μη το μάθεις Εσύ μαμά
Δεν πείνασα δεν κρύωσα ποτέ κοντά σου
Η κόκκινη ολόμαλλη κουβέρτα σου με σκέπαζε πάντα
Πόσο σε στεναχώρεσα όταν κατά λάθος
της έκανα μιά ψαλιδιά
Μόνο τη φόδρα από το παλτό μου ήθελα να αφαιρέσω
Μαμά στ'ορκίζομαι
Αχχχ!! βρε μαμά όλο μπελάδες σου προσθέτω
Κι έχεις τόσα φορτωμένη
Μόνο η ψυχή αχχ! αυτή η ψυχή μου κρύωνε τόσο
Εκεί ψηλά στο παρατηρητήριο με τη σφυρίχτρα
Θυμάσαι που χανόμουν μαμά;
Τώρα θα σου το πω πρώτη φορά
Τότε που χάθηκα όλο το απόγευμα
Είχα πάει στου Κορόσφελα τη λίμνη
να χαζέψω τα βατράχια πάλι
Θυμόμουνα που μου είχες πει να προσέχω
Τα μούσκλια γλυστράνε πολύ
Λοιπόν μαμά να σου πω κάτι που δεν ξέρεις;
Όλα αυτά τα πράσινα είναι βατραχάκια
Σάν χαλί στρωμένο φουσκωτό που αναπνέει
Ένα να πήδαγε μού 'κόβε το αίμα
Όταν γύρισα σπίτι ...
Την προσοχή σου ζήταγα κι εσύ μαλώματα έδινες. ..
Μπήκαν χιλιόμετρα ανάμεσά μας
Η ανησυχία πήρε δρόμο πήρε τηλέφωνο πήρε καράβι
Δεν ξέχασα τα λόγια σου όπου κι αν βρέθηκα
-Νά' χεις καθαρό σπίτι μην έρθει ξένος
-Σκοτώνομαι για καθαρό σπίτι από τότε μαμά
και ο ξένος δεν εφάνει
Όλοι λένε ότι σου μοιάζω
Ο μπαμπάς όμως έχει άλλη γνώμη
-Η κόρη μου μοιάζει στη μάνα μου
Διαστολή του σύμπαντος και έκρηξη
-Τι λεές;
Εύκρατο το κλίμα για παρεξήγηση πάντα
Ναι σου μοιάζω μαμά
Κι ας κλωτσάν τα σωθικά μου στη διαπίστωση
Υιοθέτησα ό, τι δικό σου μου ταίριαζε
Ναι σε θαυμάζω μαμά
Πιστή και ακούραστη στην αγάπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου