Πορφυρόντυτος ο άοκνος ήλιος του δειλινού.
Η σάρκα φλέγεται.
Την αθωότητα αποπλανούν απόψε.
Φλόγες ερωτικές ξεπηδούν,
καθώς του λωτού το άνθος
οι μέλισσες εσύλλησαν.
Η φύση σε υπερδιέγερση.
Σπασμένα τα κοχύλια στις ακτές.
Γυμνά σαλιγκάρια χαράζουν
δρόμους δαιδαλώδεις
σε ασπρισμένους τοίχους .
Ο νους θολός σαν σύννεφο.
Τα χείλη υγρά απ'το κρασί.
Βροχή ψυχής που αργεί,
να στάξει από τις φλέβες.
Μη φοβάσαι τις εκρήξεις
του σαρκικού ηφαιστείου .
Ω, μη φοβάσαι να ριγήσεις
στη ανίκητη δύναμή του.
Άσε τη καρδιά σου λεύτερη,
να φιλοξενήσει την αγάπη .
Η λαχτάρα εκμηδενίζεται ,
όταν τα σώματα ενωθούν .
Κι αρχίζει να ξυπνάει ξανά,
μόνο στην έλλειψη της επαφής.
Ο στεναγμός της νύχτας
τρυπάει σαν λεπίδι τα σωθικά.
Και μεις γι ακόμα μια φορά
αιωρούμενοι στην καμπύλη του χρόνου
φιλεύουμε τ'αστέρια παθιάρικα φιλιά . ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου