Κείνα τα πρωινά της Δευτέρας
κινούσαμε αυγή
με μια καλημέρα στα χείλη
και το φιλί κρυμμένο στον κόρφο
να ευωδιάζει παράδοση'
να λαχτάρα να το κλέψουν.
Θυμάσαι τις πατημασιές μας
στο νοτισμένο χώμα
καθώς διαβαίναμε τη ζωή;
Έκλεβες μικρά ανθισμένα γιασεμιά
και τα κάρφωνες στα πιασμένα μου μαλλιά'
κι ύστερα μου ψιθύριζες,
<<Αγάπη μου, μυρίζεις σαν άνοιξη>>
Στο τέλος του δρόμου χωρίζαμε
με θλίψη
κι ας ξέραμε πως το δειλινό θα 'σουν πάλι εκεί
με κείνο το ματσάκι φρέζες που τόσο αγαπούσα
και μια σοκολάτα κρυμμένη στη μέσα τσέπη του σακακιού σου
κι εγώ να καμώνομαι την έκπληκτη.
Ναι, έκπληκτη...
Γιατί δεν πήρα ποτέ την αγάπη για συνήθεια.
Κάθε αυγή σ' ερωτευόμουν απ' την αρχή.
Κι αν κάτι αγάπησα περισσότερο
απ' όλα τα θαύματα που έζησα μαζί σου,
ήταν που στα μάτια σου έμενα για πάντα παιδί,
ακόμα κι όταν ξημέρωνα γυναίκα στην αγκαλιά σου.
...Σταυρούλα Δεκούλου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου